πείθων

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pěː.tʰɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpi.tʰon/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpi.θon/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpi.θon/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpi.θon/

Participle

πείθων • (peíthōn) m (feminine πείθουσᾰ, neuter πεῖθον); first/second declension

present active participle of πείθω (peíthō)

Declension

First and third declension of πείθων; πείθουσᾰ; πεῖθον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	πείθων peíthōn	πείθουσᾰ peíthousă	πεῖθον peîthon	πείθοντε peíthonte	πειθούσᾱ peithoúsā	πείθοντε peíthonte	πείθοντες peíthontes	πείθουσαι peíthousai	πείθοντᾰ peíthontă
Genitive	πείθοντος peíthontos	πειθούσης peithoúsēs	πείθοντος peíthontos	πειθόντοιν peithóntoin	πειθούσαιν peithoúsain	πειθόντοιν peithóntoin	πειθόντων peithóntōn	πειθουσῶν peithousôn	πειθόντων peithóntōn
Dative	πείθοντῐ peíthontĭ	πειθούσῃ peithoúsēi	πείθοντῐ peíthontĭ	πειθόντοιν peithóntoin	πειθούσαιν peithoúsain	πειθόντοιν peithóntoin	πείθουσῐ / πείθουσῐν peíthousĭ(n)	πειθούσαις peithoúsais	πείθουσῐ / πείθουσῐν peíthousĭ(n)
Accusative	πείθοντᾰ peíthontă	πείθουσᾰν peíthousăn	πεῖθον peîthon	πείθοντε peíthonte	πειθούσᾱ peithoúsā	πείθοντε peíthonte	πείθοντᾰς peíthontăs	πειθούσᾱς peithoúsās	πείθοντᾰ peíthontă
Vocative	πείθων peíthōn	πείθουσᾰ peíthousă	πεῖθον peîthon	πείθοντε peíthonte	πειθούσᾱ peithoúsā	πείθοντε peíthonte	πείθοντες peíthontes	πείθουσαι peíthousai	πείθοντᾰ peíthontă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	πειθόντως peithóntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.