πειραίνω

Ancient Greek

Etymology

From πεῖραρ (peîrar) +‎ -αίνω (-aínō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /peː.rǎi̯.nɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /piˈrɛ.no/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /piˈrɛ.no/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /piˈre.no/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /piˈre.no/

Verb

πειραίνω • (peiraínō) (Ionic, Epic, Poetic)

alternative form of περαίνω (peraínō)
- 800 BCE – 600 BCE, Homer, Odyssey 12.37-38:
  ταῦτα μὲν οὕτω πάντα πεπείρανται, σὺ δ᾿ ἄκουσον, ὥς τοι ἐγὼν ἐρέω, μνήσει δέ σε καὶ θεὸς αὐτός.
  taûta mèn hoútō pánta pepeírantai, sù d’ ákouson, hṓs toi egṑn eréō, mnḗsei dé se kaì theòs autós.
  (please add an English translation of this quotation)
- 497 BCE – 405 BCE, Sophocles, The Women of Trachis 578-581:
  τοῦτ᾿ ἐννοήσασ᾿, ὦ φίλαι, δόμοις γὰρ ἦν κείνου θανόντος ἐγκεκλῃμένον καλῶς, χιτῶνα τόνδ᾿ ἔβαψα, προσβαλοῦσ᾿ ὅσα ζῶν κεῖνος εἶπε· καὶ πεπείρανται τάδε.
  toût’ ennoḗsas’, ô phílai, dómois gàr ên keínou thanóntos enkeklēiménon kalôs, khitôna tónd’ ébapsa, prosbaloûs’ hósa zôn keînos eîpe; kaì pepeírantai táde.
  (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

Present: πειραίνω, πειραίνομαι (Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πειραίνω	πειραίνεις	πειραίνει	πειραίνετον	πειραίνετον	πειραίνομεν	πειραίνετε	πειραίνουσῐ(ν)
	subjunctive	πειραίνω	πειραίνῃς	πειραίνῃ	πειραίνητον	πειραίνητον	πειραίνωμεν	πειραίνητε	πειραίνωσῐ(ν)
	optative	πειραίνοιμῐ	πειραίνοις	πειραίνοι	πειραίνοιτον	πειραινοίτην	πειραίνοιμεν	πειραίνοιτε	πειραίνοιεν
	imperative		πείραινε	πειραινέτω	πειραίνετον	πειραινέτων		πειραίνετε	πειραινόντων
middle/ passive	indicative	πειραίνομαι	πειραίνεαι	πειραίνεται	πειραίνεσθον	πειραίνεσθον	πειραινόμεθᾰ	πειραίνεσθε	πειραίνονται
	subjunctive	πειραίνωμαι	πειραίνηαι	πειραίνηται	πειραίνησθον	πειραίνησθον	πειραινώμεθᾰ	πειραίνησθε	πειραίνωνται
	optative	πειραινοίμην	πειραίνοιο	πειραίνοιτο	πειραίνοισθον	πειραινοίσθην	πειραινοίμεθᾰ	πειραίνοισθε	πειραίνοιντο
	imperative		πειραίνεο	πειραινέσθω	πειραίνεσθον	πειραινέσθων		πειραίνεσθε	πειραινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		πειραίνειν				πειραίνεσθαι
participle	m	πειραίνων				πειραινόμενος
	f	πειραίνουσᾰ				πειραινομένη
	n	πειραῖνον				πειραινόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: πειραίνω, πειραίνομαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πειραίνω	πειραίνεις	πειραίνει	πειραίνετον	πειραίνετον	πειραίνομεν	πειραίνετε	πειραίνουσῐ(ν)
	subjunctive	πειραίνω	πειραίνῃς	πειραίνῃ	πειραίνητον	πειραίνητον	πειραίνωμεν	πειραίνητε	πειραίνωσῐ(ν)
	optative	πειραίνοιμῐ	πειραίνοις	πειραίνοι	πειραίνοιτον	πειραινοίτην	πειραίνοιμεν	πειραίνοιτε	πειραίνοιεν
	imperative		πείραινε	πειραινέτω	πειραίνετον	πειραινέτων		πειραίνετε	πειραινόντων
middle/ passive	indicative	πειραίνομαι	πειραίνεαι	πειραίνεται	πειραίνεσθον	πειραίνεσθον	πειραινόμεθᾰ	πειραίνεσθε	πειραίνονται
	subjunctive	πειραίνωμαι	πειραίνηαι	πειραίνηται	πειραίνησθον	πειραίνησθον	πειραινώμεθᾰ	πειραίνησθε	πειραίνωνται
	optative	πειραινοίμην	πειραίνοιο	πειραίνοιτο	πειραίνοισθον	πειραινοίσθην	πειραινοίμεθᾰ	πειραίνοισθε	πειραίνοιντο
	imperative		πειραίνεο	πειραινέσθω	πειραίνεσθον	πειραινέσθων		πειραίνεσθε	πειραινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		πειραίνειν				πειραίνεσθαι
participle	m	πειραίνων				πειραινόμενος
	f	πειραίνουσᾰ				πειραινομένη
	n	πειραῖνον				πειραινόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐπείρηνᾰ, ἐπειρηνᾰ́μην (Ionic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπείρηνᾰ	ἐπείρηνᾰς	ἐπείρηνε(ν)	ἐπειρήνᾰτον	ἐπειρηνᾰ́την	ἐπειρήνᾰμεν	ἐπειρήνᾰτε	ἐπείρηνᾰν
	subjunctive	πειρήνω	πειρήνῃς	πειρήνῃ	πειρήνητον	πειρήνητον	πειρήνωμεν	πειρήνητε	πειρήνωσῐ(ν)
	optative	πειρήναιμῐ	πειρήνειᾰς / πειρήναις	πειρήνειε(ν) / πειρήναι	πειρηνεῖτον	πειρηνείτην	πειρηνεῖμεν	πειρηνεῖτε	πειρηνεῖεν
	imperative		πείρηνον	πειρηνᾰ́τω	πειρήνᾰτον	πειρηνᾰ́των		πειρήνᾰτε	πειρηνᾰ́ντων
middle	indicative	ἐπειρηνᾰ́μην	ἐπειρήνω	ἐπειρήνᾰτο	ἐπειρήνᾰσθον	ἐπειρηνᾰ́σθην	ἐπειρηνᾰ́μεθᾰ	ἐπειρήνᾰσθε	ἐπειρήνᾰντο
	subjunctive	πειρήνωμαι	πειρήνηαι	πειρήνηται	πειρήνησθον	πειρήνησθον	πειρηνώμεθᾰ	πειρήνησθε	πειρήνωνται
	optative	πειρηναίμην	πειρήναιο	πειρήναιτο	πειρήναισθον	πειρηναίσθην	πειρηναίμεθᾰ	πειρήναισθε	πειρήναιντο
	imperative		πείρηναι	πειρηνᾰ́σθω	πειρήνᾰσθον	πειρηνᾰ́σθων		πειρήνᾰσθε	πειρηνᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		πειρῆναι			πειρήνᾰσθαι
participle	m	πειρήνᾱς			πειρηνᾰ́μενος
	f	πειρήνᾱσᾰ			πειρηνᾰμένη
	n	πειρῆνᾰν			πειρηνᾰ́μενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Aorist: ἐπείρηνᾰ, ἐπειρηνᾰ́μην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐπείρηνᾰ	ἐπείρηνᾰς	ἐπείρηνε(ν)	ἐπειρήνᾰτον	ἐπειρηνᾰ́την	ἐπειρήνᾰμεν	ἐπειρήνᾰτε	ἐπείρηνᾰν
	subjunctive	πειρήνω	πειρήνῃς	πειρήνῃ	πειρήνητον	πειρήνητον	πειρήνωμεν	πειρήνητε	πειρήνωσῐ(ν)
	optative	πειρήναιμῐ	πειρήνειᾰς / πειρήναις	πειρήνειε(ν) / πειρήναι	πειρηνεῖτον	πειρηνείτην	πειρηνεῖμεν	πειρηνεῖτε	πειρηνεῖεν
	imperative		πείρηνον	πειρηνᾰ́τω	πειρήνᾰτον	πειρηνᾰ́των		πειρήνᾰτε	πειρηνᾰ́ντων
middle	indicative	ἐπειρηνᾰ́μην	ἐπειρήνω	ἐπειρήνᾰτο	ἐπειρήνᾰσθον	ἐπειρηνᾰ́σθην	ἐπειρηνᾰ́μεθᾰ	ἐπειρήνᾰσθε	ἐπειρήνᾰντο
	subjunctive	πειρήνωμαι	πειρήνηαι	πειρήνηται	πειρήνησθον	πειρήνησθον	πειρηνώμεθᾰ	πειρήνησθε	πειρήνωνται
	optative	πειρηναίμην	πειρήναιο	πειρήναιτο	πειρήναισθον	πειρηναίσθην	πειρηναίμεθᾰ	πειρήναισθε	πειρήναιντο
	imperative		πείρηναι	πειρηνᾰ́σθω	πειρήνᾰσθον	πειρηνᾰ́σθων		πειρήνᾰσθε	πειρηνᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		πειρῆναι			πειρήνᾰσθαι
participle	m	πειρήνᾱς			πειρηνᾰ́μενος
	f	πειρήνᾱσᾰ			πειρηνᾰμένη
	n	πειρῆνᾰν			πειρηνᾰ́μενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Perfect: πεπείραμαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	πεπείραμαι	πεπείρασαι	πεπείραται	πεπείρασθον	πεπείρασθον	πεπειράμεθᾰ	πεπείρασθε	πεπείρανται
	subjunctive	πεπειραμένος ὦ	πεπειραμένος ᾖς	πεπειραμένος ᾖ	πεπειραμένω ἦτον	πεπειραμένω ἦτον	πεπειραμένοι ὦμεν	πεπειραμένοι ἦτε	πεπειραμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	πεπειραμένος εἴην	πεπειραμένος εἴης	πεπειραμένος εἴη	πεπειραμένω εἴητον / εἶτον	πεπειραμένω εἰήτην / εἴτην	πεπειραμένοι εἴημεν / εἶμεν	πεπειραμένοι εἴητε / εἶτε	πεπειραμένοι εἴησᾰν / εἶεν
	imperative		πεπείρασο	πεπειράσθω	πεπείρασθον	πεπειράσθων		πεπείρασθε	πεπειράσθων
						middle/passive
infinitive						πεπειρᾶσθαι
participle	m					πεπειραμένος
	f					πεπειραμένη
	n					πεπειραμένον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

“πειραίνω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
“πειραίνω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
“πειραίνω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
“πειραίνω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
πειραίνω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
πειραίνω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
πειραίνω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011