πιθόω

Ancient Greek

Etymology

A zero-grade derivative of Proto-Hellenic *pʰéitʰō, from Proto-Indo-European *bʰéydʰeti, suffixed with -όω (-óō).

Pronunciation

 

Verb

πῐθόω • (pĭthóō)

  1. Boeotian form of πείθω (peíthō)
    • Inscriptiones Graecae 7.3172:
      αμεριάων τᾶν ἰωσάων κὰτ τᾶς πόλιος ὃ ἐπίθωσε αὐτὰν ἁ πόλις, ἀργουρίω δραχμὰς μουρίας ὀκτακισχιλίας ὀκτακατίας τριάχομενίων Νικαρέτη Θίωνος, ὃ ἐπίθωσαν οὑπὲρ τᾶν οὑπεραμεριάων τᾶν ἐπὶ Ξενοκρί-
      ameriáōn tân iōsáōn kàt tâs pólios hò epíthōse autàn ha pólis, argouríō drakhmàs mourías oktakiskhilías oktakatías triákhomeníōn Nikarétē Thíōnos, hò epíthōsan houpèr tân houperameriáōn tân epì Xenokrí-
      (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

   Present: πῐθῶ, πῐθοῦμαι (Boeotian, contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative πῐθῶ πῐθοῖς πῐθοῖ πῐθοῦτον πῐθοῦτον πῐθοῦμεν πῐθοῦτε πῐθοῦσῐ(ν)
subjunctive πῐθῶ πῐθοῖς πῐθοῖ πῐθῶτον πῐθῶτον πῐθῶμεν πῐθῶτε πῐθῶσῐ(ν)
optative πῐθοῖμι πῐθοῖς πῐθοῖ πῐθοῖτον πῐθοίτην πῐθοῖμεν πῐθοῖτε πῐθοῖεν
imperative   πῐ́θου πῐθούτω πῐθοῦτον πῐθούτων   πῐθοῦτε πῐθούντων
middle/
passive 		indicative πῐθοῦμαι πῐθοῖ πῐθοῦται πῐθοῦσθον πῐθοῦσθον πῐθούμεθᾰ πῐθοῦσθε πῐθοῦνται
subjunctive πῐθῶμαι πῐθοῖ πῐθῶται πῐθῶσθον πῐθῶσθον πῐθώμεθᾰ πῐθῶσθε πῐθῶνται
optative πῐθοίμην πῐθοῖο πῐθοῖτο πῐθοῖσθον πῐθοίσθην πῐθοίμεθᾰ πῐθοῖσθε πῐθοῖντο
imperative   πῐθοῦ πῐθούσθω πῐθοῦσθον πῐθούσθων   πῐθοῦσθε πῐθούσθων
active middle/passive
infinitive πῐθοῦν πῐθοῦσθαι
participle m πῐθῶν πῐθούμενος
f πῐθοῦσᾰ πῐθουμένη
n πῐθοῦν πῐθούμενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.