πνικτός

Ancient Greek

Etymology

Verbal adjective, from πνῑ́γω (pnī́gō, “to choke, stifle”) +‎ -τός (-tós).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /pnik.tós/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pnikˈtos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /pnikˈtos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pnikˈtos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pnikˈtos/

Adjective

πνῐκτός • (pnĭktós) m (feminine πνῐκτή, neuter πνῐκτόν); first/second declension

Inflection

First and second declension of πνῐκτός; πνῐκτή; πνῐκτόν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	πνῐκτός pnĭktós	πνῐκτή pnĭktḗ	πνῐκτόν pnĭktón	πνῐκτώ pnĭktṓ	πνῐκτᾱ́ pnĭktā́	πνῐκτώ pnĭktṓ	πνῐκτοί pnĭktoí	πνῐκταί pnĭktaí	πνῐκτᾰ́ pnĭktắ
Genitive	πνῐκτοῦ pnĭktoû	πνῐκτῆς pnĭktês	πνῐκτοῦ pnĭktoû	πνῐκτοῖν pnĭktoîn	πνῐκταῖν pnĭktaîn	πνῐκτοῖν pnĭktoîn	πνῐκτῶν pnĭktôn	πνῐκτῶν pnĭktôn	πνῐκτῶν pnĭktôn
Dative	πνῐκτῷ pnĭktōî	πνῐκτῇ pnĭktēî	πνῐκτῷ pnĭktōî	πνῐκτοῖν pnĭktoîn	πνῐκταῖν pnĭktaîn	πνῐκτοῖν pnĭktoîn	πνῐκτοῖς pnĭktoîs	πνῐκταῖς pnĭktaîs	πνῐκτοῖς pnĭktoîs
Accusative	πνῐκτόν pnĭktón	πνῐκτήν pnĭktḗn	πνῐκτόν pnĭktón	πνῐκτώ pnĭktṓ	πνῐκτᾱ́ pnĭktā́	πνῐκτώ pnĭktṓ	πνῐκτούς pnĭktoús	πνῐκτᾱ́ς pnĭktā́s	πνῐκτᾰ́ pnĭktắ
Vocative	πνῐκτέ pnĭkté	πνῐκτή pnĭktḗ	πνῐκτόν pnĭktón	πνῐκτώ pnĭktṓ	πνῐκτᾱ́ pnĭktā́	πνῐκτώ pnĭktṓ	πνῐκτοί pnĭktoí	πνῐκταί pnĭktaí	πνῐκτᾰ́ pnĭktắ
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	πνῐκτῶς pnĭktôs			πνῐκτότερος pnĭktóteros			πνῐκτότᾰτος pnĭktótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Inflection

Further reading