ποιϝέω

See also: ποιέω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *kʷey-

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /poi̯.wé.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pyˈe.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /pyˈe.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pyˈe.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /piˈe.o/

Verb

ποιϝέω • (poiwéō)

(Doric) alternative form of ποιέω (poiéō)
- Inscriptiones Graecae 4.800:
  Πραξιτέλει τόδε μνᾶμα ϝίσων ποίϝησε θανό[ντι· τ]οῦτο δ’ ἐταῖροι σᾶμα χέαν, βαρ̣έα στενάχοντες, ϝέργοˉν ἀντ’ ἀγ[α]θο͂ν, κἐˉπάμερον ἐξετέλεσ(σ)α[ν].
  Praxitélei tóde mnâma wísōn poíwēse thanó[nti; t]oûto d’ etaîroi sâma khéan, baṛéa stenákhontes, wérgōn ant’ ag[a]thôn, kēpámeron exetéles(s)a[n].
  (please add an English translation of this quotation)

Conjugation

Present: ποιϝέω, ποιϝέομαι (Doric, contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ποιϝέω	ποιϝεῖς	ποιϝεῖ	ποιϝεῖτον	ποιϝεῖτον	ποιϝέομεν	ποιϝεῖτε	ποιϝέουσῐ(ν)
	subjunctive	ποιϝέω	ποιϝῇς	ποιϝῇ	ποιϝῆτον	ποιϝῆτον	ποιϝέωμεν	ποιϝῆτε	ποιϝέωσῐ(ν)
	optative	ποιϝέοιμι	ποιϝέοις	ποιϝέοι	ποιϝέοιτον	ποιϝεοίτην	ποιϝέοιμεν	ποιϝέοιτε	ποιϝέοιεν
	imperative		ποίϝει	ποιϝείτω	ποιϝεῖτον	ποιϝείτων		ποιϝεῖτε	ποιϝεόντων
middle/ passive	indicative	ποιϝέομαι	ποιϝῇ	ποιϝεῖται	ποιϝεῖσθον	ποιϝεῖσθον	ποιϝεόμεθᾰ	ποιϝεῖσθε	ποιϝέονται
	subjunctive	ποιϝέωμαι	ποιϝῇ	ποιϝῆται	ποιϝῆσθον	ποιϝῆσθον	ποιϝεώμεθᾰ	ποιϝῆσθε	ποιϝέωνται
	optative	ποιϝεοίμην	ποιϝέοιο	ποιϝέοιτο	ποιϝέοισθον	ποιϝεοίσθην	ποιϝεοίμεθᾰ	ποιϝέοισθε	ποιϝέοιντο
	imperative		ποιϝέου	ποιϝείσθω	ποιϝεῖσθον	ποιϝείσθων		ποιϝεῖσθε	ποιϝείσθων
		active				middle/passive
infinitive		ποιϝεῖν				ποιϝεῖσθαι
participle	m	ποιϝέων				ποιϝεόμενος
	f	ποιϝέουσᾰ				ποιϝεομένη
	n	ποιϝέον				ποιϝεόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

“ποιέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press