προφητεία

Ancient Greek

Etymology

From προφήτης (prophḗtēs, “speaker of a god”) +‎ -ίᾱ (-íā).

Pronunciation

 

Noun

προφητείᾱ • (prophēteíā) f (genitive προφητείᾱς); first declension

  1. the interpretation of the will of the gods: prophecy
  2. (New Testament) preaching and teaching under the influence of the Holy Spirit

Inflection

First declension of ἡ προφητείᾱ; τῆς προφητείᾱς (Attic)
Case / # Singular Dual Plural
Nominative ἡ προφητείᾱ
hē prophēteíā 		τὼ προφητείᾱ
tṑ prophēteíā 		αἱ προφητεῖαι
hai prophēteîai
Genitive τῆς προφητείᾱς
tês prophēteíās 		τοῖν προφητείαιν
toîn prophēteíain 		τῶν προφητειῶν
tôn prophēteiôn
Dative τῇ προφητείᾳ
tēî prophēteíāi 		τοῖν προφητείαιν
toîn prophēteíain 		ταῖς προφητείαις
taîs prophēteíais
Accusative τὴν προφητείᾱν
tḕn prophēteíān 		τὼ προφητείᾱ
tṑ prophēteíā 		τᾱ̀ς προφητείᾱς
tā̀s prophēteíās
Vocative προφητείᾱ
prophēteíā 		προφητείᾱ
prophēteíā 		προφητεῖαι
prophēteîai
Notes:
  • This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

Further reading

Greek

Etymology

From Ancient Greek προφητείᾱ (prophēteíā).

Noun

προφητεία • (profiteía) f (plural προφητείες)

  1. prophecy, prediction

Declension

Declension of προφητεία
singular plural
nominative προφητεία (profiteía) προφητείες (profiteíes)
genitive προφητείας (profiteías) προφητειών (profiteión)
accusative προφητεία (profiteía) προφητείες (profiteíes)
vocative προφητεία (profiteía) προφητείες (profiteíes)

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.