σκαπάνη
Ancient Greek
Etymology
From σκάπτω (skáptō, “to dig, delve”) + -ᾰ́νη (-ắnē, instrumental nominal suffix).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /ska.pá.nɛː/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /skaˈpa.ne̝/
- (4th CE Koine) IPA(key): /skaˈpa.ni/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /skaˈpa.ni/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /skaˈpa.ni/
Noun
σκᾰπᾰ́νης • (skăpắnēs) f (genitive σκᾰπᾰ́νης); first declension
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ἡ σκᾰπᾰ́νη hē skăpắnē |
τὼ σκᾰπᾰ́νᾱ tṑ skăpắnā |
αἱ σκᾰπᾰ́ναι hai skăpắnai | ||||||||||
| Genitive | τῆς σκᾰπᾰ́νης tês skăpắnēs |
τοῖν σκᾰπᾰ́ναιν toîn skăpắnain |
τῶν σκᾰπᾰνῶν tôn skăpănôn | ||||||||||
| Dative | τῇ σκᾰπᾰ́νῃ tēî skăpắnēi |
τοῖν σκᾰπᾰ́ναιν toîn skăpắnain |
ταῖς σκᾰπᾰ́ναις taîs skăpắnais | ||||||||||
| Accusative | τὴν σκᾰπᾰ́νην tḕn skăpắnēn |
τὼ σκᾰπᾰ́νᾱ tṑ skăpắnā |
τᾱ̀ς σκᾰπᾰ́νᾱς tā̀s skăpắnās | ||||||||||
| Vocative | σκᾰπᾰ́νη skăpắnē |
σκᾰπᾰ́νᾱ skăpắnā |
σκᾰπᾰ́ναι skăpắnai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Derived terms
- σκᾰπᾰνεύς (skăpăneús)
- σκᾰπᾰ́νεύω (skăpắneúō)
- σκᾰπᾰ́νήτης (skăpắnḗtēs)
Descendants
Further reading
- “σκαπάνη”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
- “σκαπάνη”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
- σκαπάνη in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
Greek
Noun
σκαπάνη • (skapáni) f (plural σκαπάνες)
Declension
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | σκαπάνη (skapáni) | σκαπάνες (skapánes) |
| genitive | σκαπάνης (skapánis) | σκαπανών (skapanón) |
| accusative | σκαπάνη (skapáni) | σκαπάνες (skapánes) |
| vocative | σκαπάνη (skapáni) | σκαπάνες (skapánes) |