σμήχω

Ancient Greek

Etymology

From σμάω (smáō, “to wipe, clean”), with a velar enlargement -χ (-kh).[1]

Pronunciation

 

Verb

σμήχω • (smḗkhō)

  1. to wipe off by help of soap or unguent
  2. to clear off by help of lotions or salves
  3. to purge away
  4. to soap a person, wash him with soap or unguent

Inflection

   Present: σμήχω, σμήχομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σμήχω σμήχεις σμήχει σμήχετον σμήχετον σμήχομεν σμήχετε σμήχουσῐ(ν)
subjunctive σμήχω σμήχῃς σμήχῃ σμήχητον σμήχητον σμήχωμεν σμήχητε σμήχωσῐ(ν)
optative σμήχοιμῐ σμήχοις σμήχοι σμήχοιτον σμηχοίτην σμήχοιμεν σμήχοιτε σμήχοιεν
imperative   σμῆχε σμηχέτω σμήχετον σμηχέτων   σμήχετε σμηχόντων
middle/
passive 		indicative σμήχομαι σμήχῃ / σμήχει σμήχεται σμήχεσθον σμήχεσθον σμηχόμεθᾰ σμήχεσθε σμήχονται
subjunctive σμήχωμαι σμήχῃ σμήχηται σμήχησθον σμήχησθον σμηχώμεθᾰ σμήχησθε σμήχωνται
optative σμηχοίμην σμήχοιο σμήχοιτο σμήχοισθον σμηχοίσθην σμηχοίμεθᾰ σμήχοισθε σμήχοιντο
imperative   σμήχου σμηχέσθω σμήχεσθον σμηχέσθων   σμήχεσθε σμηχέσθων
active middle/passive
infinitive σμήχειν σμήχεσθαι
participle m σμήχων σμηχόμενος
f σμήχουσᾰ σμηχομένη
n σμῆχον σμηχόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἔσμηχον, ἐσμηχόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔσμηχον ἔσμηχες ἔσμηχε(ν) ἐσμήχετον ἐσμηχέτην ἐσμήχομεν ἐσμήχετε ἔσμηχον
middle/
passive 		indicative ἐσμηχόμην ἐσμήχου ἐσμήχετο ἐσμήχεσθον ἐσμηχέσθην ἐσμηχόμεθᾰ ἐσμήχεσθε ἐσμήχοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔσμηχᾰ, ἐσμηχᾰ́μην, ἐσμήχθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔσμηχᾰ ἔσμηχᾰς ἔσμηχε(ν) ἐσμήχᾰτον ἐσμηχᾰ́την ἐσμήχᾰμεν ἐσμήχᾰτε ἔσμηχᾰν
subjunctive σμήξω σμήξῃς σμήξῃ σμήξητον σμήξητον σμήξωμεν σμήξητε σμήξωσῐ(ν)
optative σμήξαιμῐ σμήξειᾰς / σμήξαις σμήξειε(ν) / σμήξαι σμήξαιτον σμηξαίτην σμήξαιμεν σμήξαιτε σμήξειᾰν / σμήξαιεν
imperative   σμῆξον σμηξᾰ́τω σμήξᾰτον σμηξᾰ́των   σμήξᾰτε σμηξᾰ́ντων
middle indicative ἐσμηχᾰ́μην ἐσμήχω ἐσμήχᾰτο ἐσμήχᾰσθον ἐσμηχᾰ́σθην ἐσμηχᾰ́μεθᾰ ἐσμήχᾰσθε ἐσμήχᾰντο
subjunctive σμήξωμαι σμήξῃ σμήξηται σμήξησθον σμήξησθον σμηξώμεθᾰ σμήξησθε σμήξωνται
optative σμηξαίμην σμήξαιο σμήξαιτο σμήξαισθον σμηξαίσθην σμηξαίμεθᾰ σμήξαισθε σμήξαιντο
imperative   σμῆξαι σμηξᾰ́σθω σμήξᾰσθον σμηξᾰ́σθων   σμήξᾰσθε σμηξᾰ́σθων
passive indicative ἐσμήχθην ἐσμήχθης ἐσμήχθη ἐσμήχθητον ἐσμηχθήτην ἐσμήχθημεν ἐσμήχθητε ἐσμήχθησᾰν
subjunctive σμηχθῶ σμηχθῇς σμηχθῇ σμηχθῆτον σμηχθῆτον σμηχθῶμεν σμηχθῆτε σμηχθῶσῐ(ν)
optative σμηχθείην σμηχθείης σμηχθείη σμηχθεῖτον / σμηχθείητον σμηχθείτην / σμηχθειήτην σμηχθεῖμεν / σμηχθείημεν σμηχθεῖτε / σμηχθείητε σμηχθεῖεν / σμηχθείησᾰν
imperative   σμήχθητῐ σμηχθήτω σμήχθητον σμηχθήτων   σμήχθητε σμηχθέντων
active middle passive
infinitive σμῆξαι σμήξᾰσθαι σμηχθῆναι
participle m σμήξᾱς σμηξᾰ́μενος σμηχθείς
f σμήξᾱσᾰ σμηξᾰμένη σμηχθεῖσᾰ
n σμῆξᾰν σμηξᾰ́μενον σμηχθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

  • ἀποσμήχω (aposmḗkhō)
  • δῐᾰσμήχω (dĭăsmḗkhō)
  • νεόσμηκτος (neósmēktos)
  • σμῆγμα (smêgma)
  • σμήκτης (smḗktēs)
  • σμηκτῐκός (smēktĭkós)
  • σμηκτός (smēktós)
  • σμηκτρῐ́ς (smēktrĭ́s)
  • σμῆξῐς (smêxĭs)
  • ὑποσφῐ́γγω (huposphĭ́ngō)

References

  1. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) “σμάω, σμάομαι (> DER > σμήχω)”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 1366-7

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.