σπάρτινος

Ancient Greek

Etymology

From σπάρτον (spárton, “esparto”) +‎ -ινος (-inos).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /spár.ti.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈspar.ti.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈspar.ti.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈspar.ti.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈspar.ti.nos/

Adjective

σπάρτῐνος • (spártĭnos) m (feminine σπαρτίνη, neuter σπάρτῐνον); first/second declension

made of esparto

Inflection

First and second declension of σπάρτῐνος; σπαρτῐ́νη; σπάρτῐνον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	σπάρτῐνος spártĭnos	σπαρτῐ́νη spartĭ́nē	σπάρτῐνον spártĭnon	σπαρτῐ́νω spartĭ́nō	σπαρτῐ́νᾱ spartĭ́nā	σπαρτῐ́νω spartĭ́nō	σπάρτῐνοι spártĭnoi	σπάρτῐναι spártĭnai	σπάρτῐνᾰ spártĭnă
Genitive	σπαρτῐ́νου spartĭ́nou	σπαρτῐ́νης spartĭ́nēs	σπαρτῐ́νου spartĭ́nou	σπαρτῐ́νοιν spartĭ́noin	σπαρτῐ́ναιν spartĭ́nain	σπαρτῐ́νοιν spartĭ́noin	σπαρτῐ́νων spartĭ́nōn	σπαρτῐ́νων spartĭ́nōn	σπαρτῐ́νων spartĭ́nōn
Dative	σπαρτῐ́νῳ spartĭ́nōi	σπαρτῐ́νῃ spartĭ́nēi	σπαρτῐ́νῳ spartĭ́nōi	σπαρτῐ́νοιν spartĭ́noin	σπαρτῐ́ναιν spartĭ́nain	σπαρτῐ́νοιν spartĭ́noin	σπαρτῐ́νοις spartĭ́nois	σπαρτῐ́ναις spartĭ́nais	σπαρτῐ́νοις spartĭ́nois
Accusative	σπάρτῐνον spártĭnon	σπαρτῐ́νην spartĭ́nēn	σπάρτῐνον spártĭnon	σπαρτῐ́νω spartĭ́nō	σπαρτῐ́νᾱ spartĭ́nā	σπαρτῐ́νω spartĭ́nō	σπαρτῐ́νους spartĭ́nous	σπαρτῐ́νᾱς spartĭ́nās	σπάρτῐνᾰ spártĭnă
Vocative	σπάρτῐνε spártĭne	σπαρτῐ́νη spartĭ́nē	σπάρτῐνον spártĭnon	σπαρτῐ́νω spartĭ́nō	σπαρτῐ́νᾱ spartĭ́nā	σπαρτῐ́νω spartĭ́nō	σπάρτῐνοι spártĭnoi	σπάρτῐναι spártĭnai	σπάρτῐνᾰ spártĭnă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	σπαρτῐ́νως spartĭ́nōs			σπαρτῐνώτερος spartĭnṓteros			σπαρτῐνώτᾰτος spartĭnṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Inflection

Further reading