σπαρνός

Ancient Greek

Etymology

Verbal adjective formation from σπείρω (speírō, “I sow”).^[1]

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /spar.nós/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sparˈnos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /sparˈnos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sparˈnos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sparˈnos/

Adjective

σπαρνός • (sparnós) m (feminine σπαρνή, neuter σπαρνόν); first/second declension

(poetic, rare) sparse, rare, scarce

Inflection

First and second declension of σπαρνός; σπαρνή; σπαρνόν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	σπαρνός sparnós	σπαρνή sparnḗ	σπαρνόν sparnón	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνᾱ́ sparnā́	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνοί sparnoí	σπαρναί sparnaí	σπαρνᾰ́ sparnắ
Genitive	σπαρνοῦ sparnoû	σπαρνῆς sparnês	σπαρνοῦ sparnoû	σπαρνοῖν sparnoîn	σπαρναῖν sparnaîn	σπαρνοῖν sparnoîn	σπαρνῶν sparnôn	σπαρνῶν sparnôn	σπαρνῶν sparnôn
Dative	σπαρνῷ sparnōî	σπαρνῇ sparnēî	σπαρνῷ sparnōî	σπαρνοῖν sparnoîn	σπαρναῖν sparnaîn	σπαρνοῖν sparnoîn	σπαρνοῖς sparnoîs	σπαρναῖς sparnaîs	σπαρνοῖς sparnoîs
Accusative	σπαρνόν sparnón	σπαρνήν sparnḗn	σπαρνόν sparnón	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνᾱ́ sparnā́	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνούς sparnoús	σπαρνᾱ́ς sparnā́s	σπαρνᾰ́ sparnắ
Vocative	σπαρνέ sparné	σπαρνή sparnḗ	σπαρνόν sparnón	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνᾱ́ sparnā́	σπαρνώ sparnṓ	σπαρνοί sparnoí	σπαρναί sparnaí	σπαρνᾰ́ sparnắ
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	σπαρνῶς sparnôs			σπαρνότερος sparnóteros			σπαρνότᾰτος sparnótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

^ Beekes, Robert S. P. (2010) “σπαρνός”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 1376