σπείρω

Ancient Greek

Pronunciation

 

Etymology 1

From Proto-Hellenic *spéřřō, from Proto-Indo-European *spéryeti, from *sper- (“to sprinkle, scatter, strew”).

The only known secure cognate is Hittite [script needed] (išpār-ᶦ, “to spread out, strew”) (< *spor-ey). Old Armenian սփռեմ (spʻṙem, “to spread out”) (whence modern Armenian սփռել (spʻṙel)) appears to be unrelated, despite semantic and superficial phonetic similarities.[1]

Note English spray, sprout, spread, whose proto-Germanic forms are possibly connected. Perhaps also related through extensions of this root to Latin spargō, spernō, spurcus and spurius, English spurn.

Alternative forms

  • σπέρρω (spérrhō) — Aeolic

Verb

σπείρω • (speírō)

  1. to sow
Conjugation
   Present: σπείρω, σπείρομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σπείρω σπείρεις σπείρει σπείρετον σπείρετον σπείρομεν σπείρετε σπείρουσῐ(ν)
subjunctive σπείρω σπείρῃς σπείρῃ σπείρητον σπείρητον σπείρωμεν σπείρητε σπείρωσῐ(ν)
optative σπείροιμῐ σπείροις σπείροι σπείροιτον σπειροίτην σπείροιμεν σπείροιτε σπείροιεν
imperative   σπεῖρε σπειρέτω σπείρετον σπειρέτων   σπείρετε σπειρόντων
middle/
passive 		indicative σπείρομαι σπείρῃ / σπείρει σπείρεται σπείρεσθον σπείρεσθον σπειρόμεθᾰ σπείρεσθε σπείρονται
subjunctive σπείρωμαι σπείρῃ σπείρηται σπείρησθον σπείρησθον σπειρώμεθᾰ σπείρησθε σπείρωνται
optative σπειροίμην σπείροιο σπείροιτο σπείροισθον σπειροίσθην σπειροίμεθᾰ σπείροισθε σπείροιντο
imperative   σπείρου σπειρέσθω σπείρεσθον σπειρέσθων   σπείρεσθε σπειρέσθων
active middle/passive
infinitive σπείρειν σπείρεσθαι
participle m σπείρων σπειρόμενος
f σπείρουσᾰ σπειρομένη
n σπεῖρον σπειρόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἔσπειρον, ἐσπειρόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔσπειρον ἔσπειρες ἔσπειρε(ν) ἐσπείρετον ἐσπειρέτην ἐσπείρομεν ἐσπείρετε ἔσπειρον
middle/
passive 		indicative ἐσπειρόμην ἐσπείρου ἐσπείρετο ἐσπείρεσθον ἐσπειρέσθην ἐσπειρόμεθᾰ ἐσπείρεσθε ἐσπείροντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: σπείρεσκον, σπειρεσκόμην (Ionic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σπείρεσκον σπείρεσκες σπείρεσκε(ν) σπειρέσκετον σπειρεσκέτην σπειρέσκομεν σπειρέσκετε σπείρεσκον
middle/
passive 		indicative σπειρεσκόμην σπειρέσκου σπειρέσκετο σπειρέσκεσθον σπειρεσκέσθην σπειρεσκόμεθᾰ σπειρέσκεσθε σπειρέσκοντο
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: σπερέω, σπερέομαι, σπᾰρήσομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σπερέω σπερέεις σπερέει σπερέετον σπερέετον σπερέομεν σπερέετε σπερέουσῐ(ν)
optative σπερέοιμῐ σπερέοις σπερέοι σπερέοιτον σπερεοίτην σπερέοιμεν σπερέοιτε σπερέοιεν
middle indicative σπερέομαι σπερέῃ / σπερέει σπερέεται σπερέεσθον σπερέεσθον σπερεόμεθᾰ σπερέεσθε σπερέονται
optative σπερεοίμην σπερέοιο σπερέοιτο σπερέοισθον σπερεοίσθην σπερεοίμεθᾰ σπερέοισθε σπερέοιντο
passive indicative σπᾰρήσομαι σπᾰρήσῃ σπᾰρήσεται σπᾰρήσεσθον σπᾰρήσεσθον σπᾰρησόμεθᾰ σπᾰρήσεσθε σπᾰρήσονται
optative σπᾰρησοίμην σπᾰρήσοιο σπᾰρήσοιτο σπᾰρήσοισθον σπᾰρησοίσθην σπᾰρησοίμεθᾰ σπᾰρήσοισθε σπᾰρήσοιντο
active middle passive
infinitive σπερέειν σπερέεσθαι σπᾰρήσεσθαι
participle m σπερέων σπερεόμενος σπᾰρησόμενος
f σπερέουσᾰ σπερεομένη σπᾰρησομένη
n σπερέον σπερεόμενον σπᾰρησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: σπερῶ, σπεροῦμαι, σπᾰρήσομαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σπερῶ σπερεῖς σπερεῖ σπερεῖτον σπερεῖτον σπεροῦμεν σπερεῖτε σπεροῦσῐ(ν)
optative σπεροίην / σπεροῖμῐ σπεροίης / σπεροῖς σπεροίη / σπεροῖ σπεροῖτον / σπεροίητον σπεροίτην / σπεροιήτην σπεροῖμεν / σπεροίημεν σπεροῖτε / σπεροίητε σπεροῖεν / σπεροίησᾰν
middle indicative σπεροῦμαι σπερῇ σπερεῖται σπερεῖσθον σπερεῖσθον σπερούμεθᾰ σπερεῖσθε σπεροῦνται
optative σπεροίμην σπεροῖο σπεροῖτο σπεροῖσθον σπεροίσθην σπεροίμεθᾰ σπεροῖσθε σπεροῖντο
passive indicative σπᾰρήσομαι σπᾰρήσῃ σπᾰρήσεται σπᾰρήσεσθον σπᾰρήσεσθον σπᾰρησόμεθᾰ σπᾰρήσεσθε σπᾰρήσονται
optative σπᾰρησοίμην σπᾰρήσοιο σπᾰρήσοιτο σπᾰρήσοισθον σπᾰρησοίσθην σπᾰρησοίμεθᾰ σπᾰρήσοισθε σπᾰρήσοιντο
active middle passive
infinitive σπερεῖν σπερεῖσθαι σπᾰρήσεσθαι
participle m σπερῶν σπερούμενος σπᾰρησόμενος
f σπεροῦσᾰ σπερουμένη σπᾰρησομένη
n σπεροῦν σπερούμενον σπᾰρησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: σπέρσω, σπέρσομαι (Aeolic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative σπέρσω σπέρσεις σπέρσει σπέρσετον σπέρσετον σπέρσομεν σπέρσετε σπέρσουσῐ(ν)
optative σπέρσοιμῐ σπέρσοις σπέρσοι σπέρσοιτον σπερσοίτην σπέρσοιμεν σπέρσοιτε σπέρσοιεν
middle indicative σπέρσομαι σπέρσεαι σπέρσεται σπέρσεσθον σπέρσεσθον σπερσόμεθᾰ σπέρσεσθε σπέρσονται
optative σπερσοίμην σπέρσοιο σπέρσοιτο σπέρσοισθον σπερσοίσθην σπερσοίμεθᾰ σπέρσοισθε σπέρσοιντο
active middle
infinitive σπέρσειν σπέρσεσθαι
participle m σπέρσων σπερσόμενος
f σπέρσουσᾰ σπερσομένη
n σπέρσον σπερσόμενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἔσπειρᾰ, ἐσπειρᾰ́μην, ἐσπᾰ́ρην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔσπειρᾰ ἔσπειρᾰς ἔσπειρε(ν) ἐσπείρᾰτον ἐσπειρᾰ́την ἐσπείρᾰμεν ἐσπείρᾰτε ἔσπειρᾰν
subjunctive σπείρω σπείρῃς σπείρῃ σπείρητον σπείρητον σπείρωμεν σπείρητε σπείρωσῐ(ν)
optative σπείραιμῐ σπείρειᾰς / σπείραις σπείρειε(ν) / σπείραι σπείραιτον σπειραίτην σπείραιμεν σπείραιτε σπείρειᾰν / σπείραιεν
imperative   σπεῖρον σπειρᾰ́τω σπείρᾰτον σπειρᾰ́των   σπείρᾰτε σπειρᾰ́ντων
middle indicative ἐσπειρᾰ́μην ἐσπείρω ἐσπείρᾰτο ἐσπείρᾰσθον ἐσπειρᾰ́σθην ἐσπειρᾰ́μεθᾰ ἐσπείρᾰσθε ἐσπείρᾰντο
subjunctive σπείρωμαι σπείρῃ σπείρηται σπείρησθον σπείρησθον σπειρώμεθᾰ σπείρησθε σπείρωνται
optative σπειραίμην σπείραιο σπείραιτο σπείραισθον σπειραίσθην σπειραίμεθᾰ σπείραισθε σπείραιντο
imperative   σπεῖραι σπειρᾰ́σθω σπείρᾰσθον σπειρᾰ́σθων   σπείρᾰσθε σπειρᾰ́σθων
passive indicative ἐσπᾰ́ρην ἐσπᾰ́ρης ἐσπᾰ́ρη ἐσπᾰ́ρητον ἐσπᾰρήτην ἐσπᾰ́ρημεν ἐσπᾰ́ρητε ἐσπᾰ́ρησᾰν
subjunctive σπᾰρῶ σπᾰρῇς σπᾰρῇ σπᾰρῆτον σπᾰρῆτον σπᾰρῶμεν σπᾰρῆτε σπᾰρῶσῐ(ν)
optative σπᾰρείην σπᾰρείης σπᾰρείη σπᾰρεῖτον / σπᾰρείητον σπᾰρείτην / σπᾰρειήτην σπᾰρεῖμεν / σπᾰρείημεν σπᾰρεῖτε / σπᾰρείητε σπᾰρεῖεν / σπᾰρείησᾰν
imperative   σπᾰ́ρηθῐ σπᾰρήτω σπᾰ́ρητον σπᾰρήτων   σπᾰ́ρητε σπᾰρέντων
active middle passive
infinitive σπεῖραι σπείρᾰσθαι σπᾰρῆναι
participle m σπείρᾱς σπειρᾰ́μενος σπᾰρείς
f σπείρᾱσᾰ σπειρᾰμένη σπᾰρεῖσᾰ
n σπεῖρᾰν σπειρᾰ́μενον σπᾰρέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἔσπᾰρκᾰ, ἔσπᾰρμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἔσπᾰρκᾰ ἔσπᾰρκᾰς ἔσπᾰρκε(ν) ἐσπᾰ́ρκᾰτον ἐσπᾰ́ρκᾰτον ἐσπᾰ́ρκᾰμεν ἐσπᾰ́ρκᾰτε ἐσπᾰ́ρκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἐσπᾰ́ρκω ἐσπᾰ́ρκῃς ἐσπᾰ́ρκῃ ἐσπᾰ́ρκητον ἐσπᾰ́ρκητον ἐσπᾰ́ρκωμεν ἐσπᾰ́ρκητε ἐσπᾰ́ρκωσῐ(ν)
optative ἐσπᾰ́ρκοιμῐ / ἐσπᾰρκοίην ἐσπᾰ́ρκοις / ἐσπᾰρκοίης ἐσπᾰ́ρκοι / ἐσπᾰρκοίη ἐσπᾰ́ρκοιτον ἐσπᾰρκοίτην ἐσπᾰ́ρκοιμεν ἐσπᾰ́ρκοιτε ἐσπᾰ́ρκοιεν
imperative   ἔσπᾰρκε ἐσπᾰρκέτω ἐσπᾰ́ρκετον ἐσπᾰρκέτων   ἐσπᾰ́ρκετε ἐσπᾰρκόντων
middle/
passive 		indicative ἔσπᾰρμαι ἔσπᾰρσαι ἔσπᾰρται ἔσπᾰρθον ἔσπᾰρθον ἐσπᾰ́ρμεθᾰ ἔσπᾰρθε ἐσπᾰ́ρᾰται
subjunctive ἐσπᾰρμένος ὦ ἐσπᾰρμένος ᾖς ἐσπᾰρμένος ᾖ ἐσπᾰρμένω ἦτον ἐσπᾰρμένω ἦτον ἐσπᾰρμένοι ὦμεν ἐσπᾰρμένοι ἦτε ἐσπᾰρμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἐσπᾰρμένος εἴην ἐσπᾰρμένος εἴης ἐσπᾰρμένος εἴη ἐσπᾰρμένω εἴητον / εἶτον ἐσπᾰρμένω εἰήτην / εἴτην ἐσπᾰρμένοι εἴημεν / εἶμεν ἐσπᾰρμένοι εἴητε / εἶτε ἐσπᾰρμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἔσπᾰρσο ἐσπᾰ́ρθω ἔσπᾰρθον ἐσπᾰ́ρθων   ἔσπᾰρθε ἐσπᾰ́ρθων
active middle/passive
infinitive ἐσπᾰρκέναι ἐσπᾰ́ρθαι
participle m ἐσπᾰρκώς ἐσπᾰρμένος
f ἐσπᾰρκυῖᾰ ἐσπᾰρμένη
n ἐσπᾰρκός ἐσπᾰρμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
Derived terms
  • ἀποσπείρω (apospeírō)
  • διασπείρω (diaspeírō)
  • ἐνδιασπείρω (endiaspeírō)
  • ἐνισπείρω (enispeírō)
  • ἐνσπείρω (enspeírō)
  • ἐπανασπείρω (epanaspeírō)
  • ἐπισπείρω (epispeírō)
  • κατασπείρω (kataspeírō)
  • παρασπείρω (paraspeírō)
  • περισπείρω (perispeírō)
  • πολυσπερής (polusperḗs)
  • προδιασπείρω (prodiaspeírō)
  • προκατασπείρω (prokataspeírō)
  • προϋποσπείρω (proüpospeírō)
  • σπαρτέον (spartéon)
  • σπαρτός (spartós)
  • σπεῖρον (speîron)
  • σπειρώδης (speirṓdēs)
  • σπείρωσις (speírōsis)
  • σπέρμα (spérma)
  • σπορά (sporá)
  • σπόριμος (spórimos)
  • σπόρος (spóros)
  • συγκατασπείρω (sunkataspeírō)
  • συσπείρω (suspeírō)
  • ὑποσπείρω (hupospeírō)

References

  1. ^ Beekes, Robert S. P. (2010) “σπείρω”, in Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN, pages 1379-80

Further reading

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

σπείρω • (speírō)

  1. nominative/accusative/vocative dual of σπεῖρον (speîron)

Greek

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈspi.ro/

Verb

σπείρω • (speíro)

  1. first-person singular dependent of σπέρνω (spérno)
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.