συγκρουομένοιν

See also: συγκρουομένοις and συγκρουόμενοι

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.kruː.o.mé.noi̯n/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.kru.oˈme.nyn/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.ɡru.oˈme.nyn/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.ɡru.oˈme.nyn/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.ɡru.oˈme.nin/

Participle

σῠγκρουομένοιν • (sŭnkrouoménoin)

genitive/dative dual masculine/neuter of σῠγκρουόμενος (sŭnkrouómenos)