συντομεύω

Greek

Verb

συντομεύω • (syntomévo) (past συντόμευσα/συντόμεψα, passive συντομεύομαι)

  1. to shorten, abbreviate, abridge, cut short, reduce (in extent or duration)

Conjugation

συντομεύω   συντομεύομαι
Active voice ➤ Passive voice ➤
Indicative mood ➤ Imperfective aspect ➤ Perfective aspect ➤ Imperfective aspect Perfective aspect
Non-past tenses ➤ Present ➤ Dependent ➤ Present Dependent
1 sg συντομέψω, συντομεύσω συντομεύομαι συντομευτώ, συντομευθώ
2 sg συντομεύεις συντομέψεις, συντομεύσεις συντομεύεσαι συντομευτείς, συντομευθείς
3 sg συντομεύει συντομέψει, συντομεύσει συντομεύεται συντομευτεί, συντομευθεί
1 pl συντομεύουμε, [‑ομε] συντομέψουμε, [‑ομε], συντομεύσουμε, [‑ομε] συντομευόμαστε συντομευτούμε, συντομευθούμε
2 pl συντομεύετε συντομέψετε, συντομεύσετε συντομεύεστε, συντομευόσαστε συντομευτείτε, συντομευθείτε
3 pl συντομεύουν(ε) συντομέψουν(ε), συντομεύσουν(ε) συντομεύονται συντομευτούν(ε), συντομευθούν(ε)
Past tenses ➤ Imperfect ➤ Simple past ➤ Imperfect Simple past
1 sg συντόμευα συντόμεψα, συντόμευσα συντομευόμουν(α) συντομεύτηκα, συντομεύθηκα
2 sg συντόμευες συντόμεψες, συντόμευσες συντομευόσουν(α) συντομεύτηκες, συντομεύθηκες
3 sg συντόμευε συντόμεψε, συντόμευσε συντομευόταν(ε) συντομεύτηκε, συντομεύθηκε
1 pl συντομεύαμε συντομέψαμε, συντομεύσαμε συντομευόμασταν, (‑όμαστε) συντομευτήκαμε, συντομευθήκαμε
2 pl συντομεύατε συντομέψατε, συντομεύσατε συντομευόσασταν, (‑όσαστε) συντομευτήκατε, συντομευθήκατε
3 pl συντόμευαν, συντομεύαν(ε) συντόμεψαν, συντομέψαν(ε), συντόμευσαν συντομεύονταν, (συντομευόντουσαν) συντομεύτηκαν, συντομευτήκαν(ε),
συντομεύθηκαν, συντομευθήκαν(ε)
Future tenses ➤ Continuous ➤ Simple ➤ Continuous Simple
1 sg θα ➤ θα συντομέψω / συντομεύσω ➤ θα συντομεύομαι ➤ θα συντομευτώ / συντομευθώ ➤
2,3 sg, 1,2,3 pl θα συντομεύεις, … θα συντομέψεις / συντομεύσεις, … θα συντομεύεσαι, … θα συντομευτείς / συντομευθείς, …
Perfect aspect ➤ Perfect aspect
Present perfect ➤   έχω, έχεις, … συντομέψει / συντομεύσει
  έχω, έχεις, … συντομευμένο, ‑η, ‑ο ➤ 		  έχω, έχεις, … συντομευτεί / συντομευθεί
  είμαι, είσαι, … συντομευμένος, ‑η, ‑ο ➤
Past perfect ➤   είχα, είχες, … συντομέψει / συντομεύσει
  είχα, είχες, … συντομευμένο, ‑η, ‑ο 		  είχα, είχες, … συντομευτεί / συντομευθεί
  ήμουν, ήσουν, … συντομευμένος, ‑η, ‑ο
Future perfect ➤   θα έχω, θα έχεις, … συντομέψει / συντομεύσει
  θα έχω, θα έχεις, … συντομευμένο, ‑η, ‑ο 		  θα έχω, θα έχεις, … συντομευτεί / συντομευθεί
  θα είμαι, θα είσαι, … συντομευμένος, ‑η, ‑ο
Subjunctive mood ➤ Formed using present, dependent (for simple past) or present perfect from above with a particle (να, ας).
Imperative mood ➤ Imperfective aspect Perfective aspect Imperfective aspect Perfective aspect
2 sg συντόμευε συντόμεψε / συντόμευ' 1, συντόμευσε — συντομέψου, συντομεύσου
2 pl συντομεύετε συντομέψτε / συντομεύτε2, συντομεύστε συντομεύεστε συντομευτείτε, συντομευθείτε
Other forms Active voice Passive voice
Present participle➤ συντομεύοντας ➤ —
Perfect participle➤ έχοντας συντομέψει / συντομεύσει ➤ συντομευμένος, ‑η, ‑ο ➤
Nonfinite form➤ συντομέψει, συντομεύσει συντομευτεί, συντομευθεί
Notes  
 
Appendix:Greek verbs 		 1. Colloquial apocopic perfective imperative + accusative of article & noun or weak pronouns e.g. συντόμευ' το ("shorten it!").
 2. Colloquial.
 • The active -ευσ- and the passive -ευθ- types are more formal.
 • (…) optional or informal.   […] rare.   {…} learned, archaic.
 • Multiple forms are shown in order of reducing frequency.
 • Periphrastic imperative forms may be produced using the subjunctive.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.