σφιγκτός

Ancient Greek

Etymology

Verbal adjective of σφίγγω (sphíngō, “I bind”) +‎ -τός (-tós).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /spʰiŋk.tós/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /spʰiŋkˈtos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /sɸiŋkˈtos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sfiŋkˈtos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sfiŋkˈtos/

Adjective

σφῐγκτός • (sphĭnktós) m (feminine σφῐγκτή, neuter σφῐγκτόν); first/second declension

tightly bound

Inflection

First and second declension of σφῐγκτός; σφῐγκτή; σφῐγκτόν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	σφῐγκτός sphĭnktós	σφῐγκτή sphĭnktḗ	σφῐγκτόν sphĭnktón	σφῐγκτώ sphĭnktṓ	σφῐγκτᾱ́ sphĭnktā́	σφῐγκτώ sphĭnktṓ	σφῐγκτοί sphĭnktoí	σφῐγκταί sphĭnktaí	σφῐγκτᾰ́ sphĭnktắ
Genitive	σφῐγκτοῦ sphĭnktoû	σφῐγκτῆς sphĭnktês	σφῐγκτοῦ sphĭnktoû	σφῐγκτοῖν sphĭnktoîn	σφῐγκταῖν sphĭnktaîn	σφῐγκτοῖν sphĭnktoîn	σφῐγκτῶν sphĭnktôn	σφῐγκτῶν sphĭnktôn	σφῐγκτῶν sphĭnktôn
Dative	σφῐγκτῷ sphĭnktōî	σφῐγκτῇ sphĭnktēî	σφῐγκτῷ sphĭnktōî	σφῐγκτοῖν sphĭnktoîn	σφῐγκταῖν sphĭnktaîn	σφῐγκτοῖν sphĭnktoîn	σφῐγκτοῖς sphĭnktoîs	σφῐγκταῖς sphĭnktaîs	σφῐγκτοῖς sphĭnktoîs
Accusative	σφῐγκτόν sphĭnktón	σφῐγκτήν sphĭnktḗn	σφῐγκτόν sphĭnktón	σφῐγκτώ sphĭnktṓ	σφῐγκτᾱ́ sphĭnktā́	σφῐγκτώ sphĭnktṓ	σφῐγκτούς sphĭnktoús	σφῐγκτᾱ́ς sphĭnktā́s	σφῐγκτᾰ́ sphĭnktắ
Vocative	σφῐγκτέ sphĭnkté	σφῐγκτή sphĭnktḗ	σφῐγκτόν sphĭnktón	σφῐγκτώ sphĭnktṓ	σφῐγκτᾱ́ sphĭnktā́	σφῐγκτώ sphĭnktṓ	σφῐγκτοί sphĭnktoí	σφῐγκταί sphĭnktaí	σφῐγκτᾰ́ sphĭnktắ
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	σφῐγκτῶς sphĭnktôs			σφῐγκτότερος sphĭnktóteros			σφῐγκτότᾰτος sphĭnktótătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Ancient Greek

Etymology

Pronunciation

Adjective

Inflection

Further reading