τελευτέω

Ancient Greek

Etymology

From τελευτή (teleutḗ) +‎ -έω (-éō).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /te.leu̯.té.ɔː/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /te.leʍˈte.o/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /te.leɸˈte.o/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /te.lefˈte.o/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /te.lefˈte.o/

Verb

τελευτέω • (teleutéō)

Ionic form of τελευτάω (teleutáō)

Conjugation

Present: τελευτέω, τελευτέομαι (Ionic, contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τελευτέω	τελευτεῖς	τελευτεῖ	τελευτεῖτον	τελευτεῖτον	τελευτέομεν	τελευτεῖτε	τελευτέουσῐ(ν)
	subjunctive	τελευτέω	τελευτῇς	τελευτῇ	τελευτῆτον	τελευτῆτον	τελευτέωμεν	τελευτῆτε	τελευτέωσῐ(ν)
	optative	τελευτέοιμι	τελευτέοις	τελευτέοι	τελευτέοιτον	τελευτεοίτην	τελευτέοιμεν	τελευτέοιτε	τελευτέοιεν
	imperative		τελεύτει	τελευτείτω	τελευτεῖτον	τελευτείτων		τελευτεῖτε	τελευτεόντων
middle/ passive	indicative	τελευτέομαι	τελευτῇ	τελευτεῖται	τελευτεῖσθον	τελευτεῖσθον	τελευτεόμεθᾰ	τελευτεῖσθε	τελευτέονται
	subjunctive	τελευτέωμαι	τελευτῇ	τελευτῆται	τελευτῆσθον	τελευτῆσθον	τελευτεώμεθᾰ	τελευτῆσθε	τελευτέωνται
	optative	τελευτεοίμην	τελευτέοιο	τελευτέοιτο	τελευτέοισθον	τελευτεοίσθην	τελευτεοίμεθᾰ	τελευτέοισθε	τελευτέοιντο
	imperative		τελευτέου	τελευτείσθω	τελευτεῖσθον	τελευτείσθων		τελευτεῖσθε	τελευτείσθων
		active				middle/passive
infinitive		τελευτεῖν				τελευτεῖσθαι
participle	m	τελευτέων				τελευτεόμενος
	f	τελευτέουσᾰ				τελευτεομένη
	n	τελευτέον				τελευτεόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

Pape, Wilhelm (1914) “τελευτέω”, in Max Sengebusch, editor, Handwörterbuch der griechischen Sprache‎^[1] (in German), 3rd edition, Braunschweig: Friedrich Vieweg und Sohn
τελευτέω, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] Dictionaries for Ancient Greek and Latin (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, since 2011