τράφω

Ancient Greek

Etymology

    From Proto-Hellenic *tʰrépʰō.

    Pronunciation

     

    Verb

    τράφω • (tráphō)

    1. Doric form of τρέφω (tréphō)
      • 446 BCE – 386 BCE, Aristophanes, Acharnians 782-783:
        [Μεγαρεύς] νεαρὰ γάρ ἐστιν: ἀλλὰ δελφακουμένα
        ἑξεῖ μεγάλαν τε καὶ παχεῖαν κἠρυθράν.
        ἀλλ’ αἰ τράφειν λῇς, ἅδε τοι χοῖρος καλά.
        [Megareús] nearà gár estin: allà delphakouména
        hexeî megálan te kaì pakheîan kēruthrán.
        all’ ai tráphein lēîs, háde toi khoîros kalá.
        (please add an English translation of this quotation)
      • 750 BCE – 650 BCE, Hesiod, Theogony 477-481:
        πέμψαν δ᾽ ἐς Λύκτον, Κρήτης ἐς πίονα δῆμον, ὁππότ᾽ ἄρ᾽ ὁπλότατον παίδων τέξεσθαι ἔμελλε, Ζῆνα μέγαν: τὸν μέν οἱ ἐδέξατο Γαῖα πελώρη Κρήτῃ ἐν εὐρείῃ τραφέμεν ἀτιταλλέμεναί τε.
        pémpsan d’ es Lúkton, Krḗtēs es píona dêmon, hoppót’ ár’ hoplótaton paídōn téxesthai émelle, Zêna mégan: tòn mén hoi edéxato Gaîa pelṓrē Krḗtēi en eureíēi traphémen atitallémenaí te.
        (please add an English translation of this quotation)

    Conjugation

       Present: τράφω, τράφομαι (Doric)
    number singular dual plural
    first second third second third first second third
    active indicative τράφω τράφεις τράφει τράφετον τράφετον τράφομεν τράφετε τράφουσῐ(ν)
    subjunctive τράφω τράφῃς τράφῃ τράφητον τράφητον τράφωμεν τράφητε τράφωσῐ(ν)
    optative τράφοιμῐ τράφοις τράφοι τράφοιτον τραφοίτην τράφοιμεν τράφοιτε τράφοιεν
    imperative   τρᾶφε τραφέτω τράφετον τραφέτων   τράφετε τραφόντων
    middle/
    passive     		indicative τράφομαι τράφεαι τράφεται τράφεσθον τράφεσθον τραφόμεθᾰ τράφεσθε τράφονται
    subjunctive τράφωμαι τράφηαι τράφηται τράφησθον τράφησθον τραφώμεθᾰ τράφησθε τράφωνται
    optative τραφοίμην τράφοιο τράφοιτο τράφοισθον τραφοίσθην τραφοίμεθᾰ τράφοισθε τράφοιντο
    imperative   τράφεο τραφέσθω τράφεσθον τραφέσθων   τράφεσθε τραφέσθων
    active middle/passive
    infinitive τράφειν τράφεσθαι
    participle m τράφων τραφόμενος
    f τράφουσᾰ τραφομένη
    n τρᾶφον τραφόμενον
    Notes:
    Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
       Imperfect: ἔτραφον, ἐτραφόμην (Doric)
    number singular dual plural
    first second third second third first second third
    active indicative ἔτραφον ἔτραφες ἔτραφε(ν) ἐτράφετον ἐτραφέτην ἐτράφομεν ἐτράφετε ἔτραφον
    middle/
    passive     		indicative ἐτραφόμην ἐτράφου ἐτράφετο ἐτράφεσθον ἐτραφέσθην ἐτραφόμεθᾰ ἐτράφεσθε ἐτράφοντο
    Notes:
    Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

    References

    This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.