φιλότης

Ancient Greek

From φίλος (phílos, “beloved, dear”) +‎ -της (-tēs, noun-forming suffix).

φῐλότης • (phĭlótēs) f (genitive φῐλότητος); third declension

Third declension of ἡ φῐλότης; τῆς φῐλότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ φῐλότης hē phĭlótēs	τὼ φῐλότητε tṑ phĭlótēte	αἱ φῐλότητες hai phĭlótētes
Genitive	τῆς φῐλότητος tês phĭlótētos	τοῖν φῐλοτήτοιν toîn phĭlotḗtoin	τῶν φῐλοτήτων tôn phĭlotḗtōn
Dative	τῇ φῐλότητῐ tēî phĭlótētĭ	τοῖν φῐλοτήτοιν toîn phĭlotḗtoin	ταῖς φῐλότησῐ / φῐλότησῐν taîs phĭlótēsĭ(n)
Accusative	τὴν φῐλότητᾰ tḕn phĭlótētă	τὼ φῐλότητε tṑ phĭlótēte	τᾱ̀ς φῐλότητᾰς tā̀s phĭlótētăs
Vocative	φῐλότης phĭlótēs	φῐλότητε phĭlótēte	φῐλότητες phĭlótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.