آمر

See also: امر, أمر, and إمر

Arabic

Root
ء م ر (ʔ m r)
20 terms

Etymology 1.1

Compare أَمَرَ (ʔamara, to order, to command).

Verb

آمَرَ • (ʔāmara) III (non-past يُؤَامِرُ (yuʔāmiru), verbal noun مُؤَامَرَة (muʔāmara))

  1. to ask advice of, to seek the opinion of, to consult
Conjugation
Conjugation of آمَرَ (III, sound, full passive, verbal noun مُؤَامَرَة)
verbal noun
الْمَصْدَر
مُؤَامَرَة
muʔāmara
active participle
اِسْم الْفَاعِل
مُؤَامِر
muʔāmir
passive participle
اِسْم الْمَفْعُول
مُؤَامَر
muʔāmar
active voice
الْفِعْل الْمَعْلُوم
singular
الْمُفْرَد
dual
الْمُثَنَّى
plural
الْجَمْع
1st person
الْمُتَكَلِّم
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
1st person
الْمُتَكَلِّم
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
past (perfect) indicative
الْمَاضِي
m آمَرْتُ
ʔāmartu
آمَرْتَ
ʔāmarta
آمَرَ
ʔāmara
آمَرْتُمَا
ʔāmartumā
آمَرَا
ʔāmarā
آمَرْنَا
ʔāmarnā
آمَرْتُمْ
ʔāmartum
آمَرُوا
ʔāmarū
f آمَرْتِ
ʔāmarti
آمَرَتْ
ʔāmarat
آمَرَتَا
ʔāmaratā
آمَرْتُنَّ
ʔāmartunna
آمَرْنَ
ʔāmarna
non-past (imperfect) indicative
الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
m أُؤَامِرُ
ʔuʔāmiru
تُؤَامِرُ
tuʔāmiru
يُؤَامِرُ
yuʔāmiru
تُؤَامِرَانِ
tuʔāmirāni
يُؤَامِرَانِ
yuʔāmirāni
نُؤَامِرُ
nuʔāmiru
تُؤَامِرُونَ
tuʔāmirūna
يُؤَامِرُونَ
yuʔāmirūna
f تُؤَامِرِينَ
tuʔāmirīna
تُؤَامِرُ
tuʔāmiru
تُؤَامِرَانِ
tuʔāmirāni
تُؤَامِرْنَ
tuʔāmirna
يُؤَامِرْنَ
yuʔāmirna
subjunctive
الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
m أُؤَامِرَ
ʔuʔāmira
تُؤَامِرَ
tuʔāmira
يُؤَامِرَ
yuʔāmira
تُؤَامِرَا
tuʔāmirā
يُؤَامِرَا
yuʔāmirā
نُؤَامِرَ
nuʔāmira
تُؤَامِرُوا
tuʔāmirū
يُؤَامِرُوا
yuʔāmirū
f تُؤَامِرِي
tuʔāmirī
تُؤَامِرَ
tuʔāmira
تُؤَامِرَا
tuʔāmirā
تُؤَامِرْنَ
tuʔāmirna
يُؤَامِرْنَ
yuʔāmirna
jussive
الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
m أُؤَامِرْ
ʔuʔāmir
تُؤَامِرْ
tuʔāmir
يُؤَامِرْ
yuʔāmir
تُؤَامِرَا
tuʔāmirā
يُؤَامِرَا
yuʔāmirā
نُؤَامِرْ
nuʔāmir
تُؤَامِرُوا
tuʔāmirū
يُؤَامِرُوا
yuʔāmirū
f تُؤَامِرِي
tuʔāmirī
تُؤَامِرْ
tuʔāmir
تُؤَامِرَا
tuʔāmirā
تُؤَامِرْنَ
tuʔāmirna
يُؤَامِرْنَ
yuʔāmirna
imperative
الْأَمْر
m آمِرْ
ʔāmir
آمِرَا
ʔāmirā
آمِرُوا
ʔāmirū
f آمِرِي
ʔāmirī
آمِرْنَ
ʔāmirna
passive voice
الْفِعْل الْمَجْهُول
singular
الْمُفْرَد
dual
الْمُثَنَّى
plural
الْجَمْع
1st person
الْمُتَكَلِّم
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
1st person
الْمُتَكَلِّم
2nd person
الْمُخَاطَب
3rd person
الْغَائِب
past (perfect) indicative
الْمَاضِي
m أُومِرْتُ
ʔūmirtu
أُومِرْتَ
ʔūmirta
أُومِرَ
ʔūmira
أُومِرْتُمَا
ʔūmirtumā
أُومِرَا
ʔūmirā
أُومِرْنَا
ʔūmirnā
أُومِرْتُمْ
ʔūmirtum
أُومِرُوا
ʔūmirū
f أُومِرْتِ
ʔūmirti
أُومِرَتْ
ʔūmirat
أُومِرَتَا
ʔūmiratā
أُومِرْتُنَّ
ʔūmirtunna
أُومِرْنَ
ʔūmirna
non-past (imperfect) indicative
الْمُضَارِع الْمَرْفُوع
m أُؤَامَرُ
ʔuʔāmaru
تُؤَامَرُ
tuʔāmaru
يُؤَامَرُ
yuʔāmaru
تُؤَامَرَانِ
tuʔāmarāni
يُؤَامَرَانِ
yuʔāmarāni
نُؤَامَرُ
nuʔāmaru
تُؤَامَرُونَ
tuʔāmarūna
يُؤَامَرُونَ
yuʔāmarūna
f تُؤَامَرِينَ
tuʔāmarīna
تُؤَامَرُ
tuʔāmaru
تُؤَامَرَانِ
tuʔāmarāni
تُؤَامَرْنَ
tuʔāmarna
يُؤَامَرْنَ
yuʔāmarna
subjunctive
الْمُضَارِع الْمَنْصُوب
m أُؤَامَرَ
ʔuʔāmara
تُؤَامَرَ
tuʔāmara
يُؤَامَرَ
yuʔāmara
تُؤَامَرَا
tuʔāmarā
يُؤَامَرَا
yuʔāmarā
نُؤَامَرَ
nuʔāmara
تُؤَامَرُوا
tuʔāmarū
يُؤَامَرُوا
yuʔāmarū
f تُؤَامَرِي
tuʔāmarī
تُؤَامَرَ
tuʔāmara
تُؤَامَرَا
tuʔāmarā
تُؤَامَرْنَ
tuʔāmarna
يُؤَامَرْنَ
yuʔāmarna
jussive
الْمُضَارِع الْمَجْزُوم
m أُؤَامَرْ
ʔuʔāmar
تُؤَامَرْ
tuʔāmar
يُؤَامَرْ
yuʔāmar
تُؤَامَرَا
tuʔāmarā
يُؤَامَرَا
yuʔāmarā
نُؤَامَرْ
nuʔāmar
تُؤَامَرُوا
tuʔāmarū
يُؤَامَرُوا
yuʔāmarū
f تُؤَامَرِي
tuʔāmarī
تُؤَامَرْ
tuʔāmar
تُؤَامَرَا
tuʔāmarā
تُؤَامَرْنَ
tuʔāmarna
يُؤَامَرْنَ
yuʔāmarna

Etymology 1.2

Root
ء م ر (ʔ m r)
20 terms

Derived from the active participle of أَمَرَ (ʔamara, to order, to command).

Noun

آمِر • (ʔāmirm (plural آمِرُونَ (ʔāmirūna), feminine آمِرَة (ʔāmira))

  1. emir/amir, commander
  2. lord, master
Declension
Declension of noun آمِر (ʔāmir)
singular masculine feminine
basic singular triptote singular triptote in ـَة (-a)
indefinite definite construct indefinite definite construct
informal آمِر
ʔāmir
الْآمِر
al-ʔāmir
آمِر
ʔāmir
آمِرَة
ʔāmira
الْآمِرَة
al-ʔāmira
آمِرَة
ʔāmirat
nominative آمِرٌ
ʔāmirun
الْآمِرُ
al-ʔāmiru
آمِرُ
ʔāmiru
آمِرَةٌ
ʔāmiratun
الْآمِرَةُ
al-ʔāmiratu
آمِرَةُ
ʔāmiratu
accusative آمِرًا
ʔāmiran
الْآمِرَ
al-ʔāmira
آمِرَ
ʔāmira
آمِرَةً
ʔāmiratan
الْآمِرَةَ
al-ʔāmirata
آمِرَةَ
ʔāmirata
genitive آمِرٍ
ʔāmirin
الْآمِرِ
al-ʔāmiri
آمِرِ
ʔāmiri
آمِرَةٍ
ʔāmiratin
الْآمِرَةِ
al-ʔāmirati
آمِرَةِ
ʔāmirati
dual masculine feminine
indefinite definite construct indefinite definite construct
informal آمِرَيْن
ʔāmirayn
الْآمِرَيْن
al-ʔāmirayn
آمِرَيْ
ʔāmiray
آمِرَتَيْن
ʔāmiratayn
الْآمِرَتَيْن
al-ʔāmiratayn
آمِرَتَيْ
ʔāmiratay
nominative آمِرَانِ
ʔāmirāni
الْآمِرَانِ
al-ʔāmirāni
آمِرَا
ʔāmirā
آمِرَتَانِ
ʔāmiratāni
الْآمِرَتَانِ
al-ʔāmiratāni
آمِرَتَا
ʔāmiratā
accusative آمِرَيْنِ
ʔāmirayni
الْآمِرَيْنِ
al-ʔāmirayni
آمِرَيْ
ʔāmiray
آمِرَتَيْنِ
ʔāmiratayni
الْآمِرَتَيْنِ
al-ʔāmiratayni
آمِرَتَيْ
ʔāmiratay
genitive آمِرَيْنِ
ʔāmirayni
الْآمِرَيْنِ
al-ʔāmirayni
آمِرَيْ
ʔāmiray
آمِرَتَيْنِ
ʔāmiratayni
الْآمِرَتَيْنِ
al-ʔāmiratayni
آمِرَتَيْ
ʔāmiratay
plural masculine feminine
sound masculine plural sound feminine plural
indefinite definite construct indefinite definite construct
informal آمِرِين
ʔāmirīn
الْآمِرِين
al-ʔāmirīn
آمِرِي
ʔāmirī
آمِرَات
ʔāmirāt
الْآمِرَات
al-ʔāmirāt
آمِرَات
ʔāmirāt
nominative آمِرُونَ
ʔāmirūna
الْآمِرُونَ
al-ʔāmirūna
آمِرُو
ʔāmirū
آمِرَاتٌ
ʔāmirātun
الْآمِرَاتُ
al-ʔāmirātu
آمِرَاتُ
ʔāmirātu
accusative آمِرِينَ
ʔāmirīna
الْآمِرِينَ
al-ʔāmirīna
آمِرِي
ʔāmirī
آمِرَاتٍ
ʔāmirātin
الْآمِرَاتِ
al-ʔāmirāti
آمِرَاتِ
ʔāmirāti
genitive آمِرِينَ
ʔāmirīna
الْآمِرِينَ
al-ʔāmirīna
آمِرِي
ʔāmirī
آمِرَاتٍ
ʔāmirātin
الْآمِرَاتِ
al-ʔāmirāti
آمِرَاتِ
ʔāmirāti

Adjective

آمِر • (ʔāmir)

  1. dictatorial, domineering, imperious
Declension
Declension of adjective آمِر (ʔāmir)
singular masculine feminine
basic singular triptote singular triptote in ـَة (-a)
indefinite definite indefinite definite
informal آمِر
ʔāmir
الْآمِر
al-ʔāmir
آمِرَة
ʔāmira
الْآمِرَة
al-ʔāmira
nominative آمِرٌ
ʔāmirun
الْآمِرُ
al-ʔāmiru
آمِرَةٌ
ʔāmiratun
الْآمِرَةُ
al-ʔāmiratu
accusative آمِرًا
ʔāmiran
الْآمِرَ
al-ʔāmira
آمِرَةً
ʔāmiratan
الْآمِرَةَ
al-ʔāmirata
genitive آمِرٍ
ʔāmirin
الْآمِرِ
al-ʔāmiri
آمِرَةٍ
ʔāmiratin
الْآمِرَةِ
al-ʔāmirati
dual masculine feminine
indefinite definite indefinite definite
informal آمِرَيْن
ʔāmirayn
الْآمِرَيْن
al-ʔāmirayn
آمِرَتَيْن
ʔāmiratayn
الْآمِرَتَيْن
al-ʔāmiratayn
nominative آمِرَانِ
ʔāmirāni
الْآمِرَانِ
al-ʔāmirāni
آمِرَتَانِ
ʔāmiratāni
الْآمِرَتَانِ
al-ʔāmiratāni
accusative آمِرَيْنِ
ʔāmirayni
الْآمِرَيْنِ
al-ʔāmirayni
آمِرَتَيْنِ
ʔāmiratayni
الْآمِرَتَيْنِ
al-ʔāmiratayni
genitive آمِرَيْنِ
ʔāmirayni
الْآمِرَيْنِ
al-ʔāmirayni
آمِرَتَيْنِ
ʔāmiratayni
الْآمِرَتَيْنِ
al-ʔāmiratayni
plural masculine feminine
sound masculine plural sound feminine plural
indefinite definite indefinite definite
informal آمِرِين
ʔāmirīn
الْآمِرِين
al-ʔāmirīn
آمِرَات
ʔāmirāt
الْآمِرَات
al-ʔāmirāt
nominative آمِرُونَ
ʔāmirūna
الْآمِرُونَ
al-ʔāmirūna
آمِرَاتٌ
ʔāmirātun
الْآمِرَاتُ
al-ʔāmirātu
accusative آمِرِينَ
ʔāmirīna
الْآمِرِينَ
al-ʔāmirīna
آمِرَاتٍ
ʔāmirātin
الْآمِرَاتِ
al-ʔāmirāti
genitive آمِرِينَ
ʔāmirīna
الْآمِرِينَ
al-ʔāmirīna
آمِرَاتٍ
ʔāmirātin
الْآمِرَاتِ
al-ʔāmirāti

Etymology 1.3

Verb

آمر (form I)

  1. آمُرُ (ʔāmuru) /ʔaː.mu.ru/: first-person singular non-past active indicative of أَمَرَ (ʔamara, to command), أَمَرَ (ʔamara, to become an emir), and أَمُرَ (ʔamura, to become an emir)
  2. آمُرَ (ʔāmura) /ʔaː.mu.ra/: first-person singular non-past active subjunctive of أَمَرَ (ʔamara, to command), أَمَرَ (ʔamara, to become an emir), and أَمُرَ (ʔamura, to become an emir)
  3. آمُرْ (ʔāmur) /ʔaː.mur/: first-person singular non-past active jussive of أَمَرَ (ʔamara, to command), أَمَرَ (ʔamara, to become an emir), and أَمُرَ (ʔamura, to become an emir)
  4. آمَرُ (ʔāmaru) /ʔaː.ma.ru/: first-person singular non-past active indicative of أَمِرَ (ʔamira, to become an emir) and أَمِرَ (ʔamira, to grow, to become abundant; to become wealthy)
  5. آمَرَ (ʔāmara) /ʔaː.ma.ra/: first-person singular non-past active subjunctive of أَمِرَ (ʔamira, to become an emir) and أَمِرَ (ʔamira, to grow, to become abundant; to become wealthy)
  6. آمَرْ (ʔāmar) /ʔaː.mar/: first-person singular non-past active jussive of أَمِرَ (ʔamira, to become an emir) and أَمِرَ (ʔamira, to grow, to become abundant; to become wealthy)

Urdu

Etymology

Borrowed from Classical Persian آمر (āmir), from Arabic آمِر (ʔāmir).

Pronunciation

Noun

آمر • (āmirm (Hindi spelling आमिर)

  1. dictator
    Synonym: تاناشاہ (tānāśāh)
  2. commander
    Synonyms: امیر (amīr), سپہ سالار (sipā-salār)
  3. strongman

Declension

Declension of آمر
singular plural
direct آمر (āmir) آمر (āmir)
oblique آمر (āmir) آمروں (āmirõ)
vocative آمر (āmir) آمرو (āmiro)

Derived terms

  • آمریت (āmiriyat, dictatorship)
  • آمرانہ (āmirānā, dictatorial)