ارتياح
Arabic
Noun
اِرْتِيَاح • (irtiyāḥ) m
- verbal noun of اِرْتَاحَ (irtāḥa) (form VIII)
- satisfaction
Declension
| singular | basic singular triptote | ||
|---|---|---|---|
| indefinite | definite | construct | |
| informal | اِرْتِيَاح irtiyāḥ |
الِارْتِيَاح al-irtiyāḥ |
اِرْتِيَاح irtiyāḥ |
| nominative | اِرْتِيَاحٌ irtiyāḥun |
الِارْتِيَاحُ al-irtiyāḥu |
اِرْتِيَاحُ irtiyāḥu |
| accusative | اِرْتِيَاحًا irtiyāḥan |
الِارْتِيَاحَ al-irtiyāḥa |
اِرْتِيَاحَ irtiyāḥa |
| genitive | اِرْتِيَاحٍ irtiyāḥin |
الِارْتِيَاحِ al-irtiyāḥi |
اِرْتِيَاحِ irtiyāḥi |