ایكن
See also: ايکن
Old Anatolian Turkish
Etymology
Inherited from Proto-Turkic *ẹ̄rken (“while”), a derivation from *ẹ̄r- (“to be”).[1]
Conjunction
اِیكَنْ • (ikän)
Related terms
- اِرْكَنْ (erkän)
Descendants
References
- ^ Nişanyan, Sevan (2002–) “erken”, in Nişanyan Sözlük
Further reading
- Boeschoten, Hendrik (2022) “erkän”, in A Dictionary of Early Middle Turkic (Handbook of Oriental Studies; I.169), Leiden and Boston: Brill, page 71
- XIII. Yüzyılından Beri Türkiye Türkçesiyle Yazılmış Kitaplarından Toplanan Tanıklarıyle Tarama Sözlüğü (Türk Dil Kurumu yayınları; 212)[1] (in Turkish), Ankara: Türk Dil Kurumu, 1963–1977, page 256
Ottoman Turkish
Adverb
ایكن • (iken)
Descendants
Further reading
- Kélékian, Diran (1911) “ایكن”, in Dictionnaire turc-français[2] (in French), Constantinople: Mihran, page 221
- Redhouse, James W. (1890) “ایكن”, in A Turkish and English Lexicon[3], Constantinople: A. H. Boyajian, page 301