คบชู้

• มีชู้ (mii-chúu)

From คบ (kóp, “to associate; to socialise”) +‎ ชู้ (chúu, “male illicit lover; adulterous man”).

คบชู้ • (kóp-chúu) (abstract noun การคบชู้)

1. (used of a female) to commit adultery.
   • 1798, พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลกมหาราช, บทละครเรื่องรามเกียรติ์, สมุดไทย เล่ม ๔:

     คบชู้สู่สมภิรยม์รัก ทำการทรลักษณ์บัดสี ดั่งหญิงชั่วช้ากาลี ให้อินทรีย์ของมึงเป็นศิลา

     kóp-chúu sùu-sǒm pí-rom rák · tam gaan tɔɔ-rá-lák bàt-sǐi · dàng yǐng chûua-cháa gaa-lii · hâi in-sii kɔ̌ɔng mʉng bpen sì-laa

     For you had an affair, enjoyed an illicit union, and dared commit such a disgusting, filthy deed, behaving like a vile, evil woman, your body shall turn into stone!

• เป็นชู้ (bpen-chúu)

• คบชู้สู่ชาย