ล่วงลับ

From ล่วง (lûuang, “to pass”) +‎ ลับ (láp, “to be gone”).

ล่วงลับ • (lûuang-láp) (abstract noun การล่วงลับ or ความล่วงลับ)

1. (idiomatic, polite, chiefly literary) to die; to be dead.
   • 1973, กรมศิลปากร, “คำนำ”, in พระราชพงศาวดารกรุงธนุบรีสังเขป, พระนคร: อมรการพิมพ์, page 4:

     อุทิศกุศลแด่ผู้

     ù-tít gù-sǒn dɛ̀ɛ pûu lûuang-láp

     to dedicate the merit to the deceased ones

   • 1941, บุญรับ พินิจชนคดี, หม่อมราชวงศ์, “ประวัติผู้วายชนม์”, in ประชุมพงศาวดาร ภาคที่ ๗๐, พระนคร: โรงพิมพ์พระจันทร์, page ฆ:

     ยามท่านไปแล้ว

     yaam tâan lûuang-láp bpai lɛ́ɛo

     [at the] time she has already passed away