เสียง
Thai
Alternative forms
- (obsolete) สยง
Etymology
Inherited from Proto-Southwestern Tai *siəŋᴬ¹ (“sound”) (Jonsson, 1991), from Middle Chinese 聲 (MC syeng, “sound”).[1] Cognate with Northern Thai ᩈ᩠ᨿᨦ, Lao ສຽງ (sīang), Lü ᦵᦉᧂ (ṡeng), Tai Dam ꪎꪸꪉ (siêng) or ꪹꪎꪉ (sương), Tai Dón ꪎꪸꪉ, Shan သဵင် (sǎeng), Tai Nüa ᥔᥥᥒᥴ (séng), Aiton ꩬိင် (siṅ), Phake ꩬိင် (siṅ), Ahom 𑜏𑜢𑜂𑜫 (siṅ).
Pronunciation
| Orthographic/Phonemic | เสียง e s ī y ŋ | |
|---|---|---|
| Romanization | Paiboon | sǐiang |
| Royal Institute | siang | |
| (standard) IPA(key) | /sia̯ŋ˩˩˦/(R) | |
Noun
เสียง • (sǐiang) (classifier เสียง)
- sound, including voice, a sensation perceived by the ear.
- opinion; view (as in ออกเสียง (ɔ̀ɔk-sǐiang)).
- popularity; appreciation (as in ชื่อเสียง (chʉ̂ʉ-sǐiang)).
- vote; formalized choice (as in คะแนนเสียง).
- (phonetics) tone.
Derived terms
- จดหมายเสียง (jòt-mǎai-sǐiang)
- ชื่อเสียง (chʉ̂ʉ-sǐiang)
- สำเนียง (sǎm-niiang)
- เสียงเขียว
- เสียงแข็ง
- เสียงแตก (sǐiang-dtɛ̀ɛk)
- เสียงเรียกเข้า (sǐiang-rîiak-kâo)
- เสียงหลง
- เสียงห้าว
- เสียงแหบ
- หน่วยเสียง (nùai-sǐiang)
- ออกเสียง (ɔ̀ɔk-sǐiang)
References
- ^ Pittayaporn, Pittayawat (2014) “Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai”, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, →ISSN, pages 47–68.