ἀναχρονίζομαι

Ancient Greek

Etymology

From ᾰ̓νᾰ- (ănă-, “backwards”) +‎ χρονῐ́ζω (khronĭ́zō, “to be located in time”).

Pronunciation

 

Verb

ᾰ̓νᾰχρονῐ́ζομαι • (ănăkhronĭ́zomai)

  1. (intransitive) to be an anachronism

Inflection

   Present: ἀναχρονῐ́ζομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἀναχρονῐ́ζομαι ἀναχρονῐ́ζῃ,
ἀναχρονῐ́ζει 		ἀναχρονῐ́ζεται ἀναχρονῐ́ζεσθον ἀναχρονῐ́ζεσθον ἀναχρονῐζόμεθᾰ ἀναχρονῐ́ζεσθε ἀναχρονῐ́ζονται
subjunctive ἀναχρονῐ́ζωμαι ἀναχρονῐ́ζῃ ἀναχρονῐ́ζηται ἀναχρονῐ́ζησθον ἀναχρονῐ́ζησθον ἀναχρονῐζώμεθᾰ ἀναχρονῐ́ζησθε ἀναχρονῐ́ζωνται
optative ἀναχρονῐζοίμην ἀναχρονῐ́ζοιο ἀναχρονῐ́ζοιτο ἀναχρονῐ́ζοισθον ἀναχρονῐζοίσθην ἀναχρονῐζοίμεθᾰ ἀναχρονῐ́ζοισθε ἀναχρονῐ́ζοιντο
imperative   ἀναχρονῐ́ζου ἀναχρονῐζέσθω ἀναχρονῐ́ζεσθον ἀναχρονῐζέσθων   ἀναχρονῐ́ζεσθε ἀναχρονῐζέσθων
middle/passive
infinitive ἀναχρονῐ́ζεσθαι
participle m ἀναχρονῐζόμενος
f ἀναχρονῐζομένη
n ἀναχρονῐζόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἀνεχρονῐζόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἀνεχρονῐζόμην ἀνεχρονῐ́ζου ἀνεχρονῐ́ζετο ἀνεχρονῐ́ζεσθον ἀνεχρονῐζέσθην ἀνεχρονῐζόμεθᾰ ἀνεχρονῐ́ζεσθε ἀνεχρονῐ́ζοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀναχρονῐέομαι, ἀναχρονῐσθήσομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative ἀναχρονῐέομαι ἀναχρονῐέῃ,
ἀναχρονῐέει 		ἀναχρονῐέεται ἀναχρονῐέεσθον ἀναχρονῐέεσθον ἀναχρονῐεόμεθᾰ ἀναχρονῐέεσθε ἀναχρονῐέονται
optative ἀναχρονῐεοίμην ἀναχρονῐέοιο ἀναχρονῐέοιτο ἀναχρονῐέοισθον ἀναχρονῐεοίσθην ἀναχρονῐεοίμεθᾰ ἀναχρονῐέοισθε ἀναχρονῐέοιντο
passive indicative ἀναχρονῐσθήσομαι ἀναχρονῐσθήσῃ ἀναχρονῐσθήσεται ἀναχρονῐσθήσεσθον ἀναχρονῐσθήσεσθον ἀναχρονῐσθησόμεθᾰ ἀναχρονῐσθήσεσθε ἀναχρονῐσθήσονται
optative ἀναχρονῐσθησοίμην ἀναχρονῐσθήσοιο ἀναχρονῐσθήσοιτο ἀναχρονῐσθήσοισθον ἀναχρονῐσθησοίσθην ἀναχρονῐσθησοίμεθᾰ ἀναχρονῐσθήσοισθε ἀναχρονῐσθήσοιντο
middle passive
infinitive ἀναχρονῐέεσθαι ἀναχρονῐσθήσεσθαι
participle m ἀναχρονῐεόμενος ἀναχρονῐσθησόμενος
f ἀναχρονῐεομένη ἀναχρονῐσθησομένη
n ἀναχρονῐεόμενον ἀναχρονῐσθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀναχρονῐοῦμαι, ἀναχρονῐσθήσομαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative ἀναχρονῐοῦμαι ἀναχρονῐῇ ἀναχρονῐεῖται ἀναχρονῐεῖσθον ἀναχρονῐεῖσθον ἀναχρονῐούμεθᾰ ἀναχρονῐεῖσθε ἀναχρονῐοῦνται
optative ἀναχρονῐοίμην ἀναχρονῐοῖο ἀναχρονῐοῖτο ἀναχρονῐοῖσθον ἀναχρονῐοίσθην ἀναχρονῐοίμεθᾰ ἀναχρονῐοῖσθε ἀναχρονῐοῖντο
passive indicative ἀναχρονῐσθήσομαι ἀναχρονῐσθήσῃ ἀναχρονῐσθήσεται ἀναχρονῐσθήσεσθον ἀναχρονῐσθήσεσθον ἀναχρονῐσθησόμεθᾰ ἀναχρονῐσθήσεσθε ἀναχρονῐσθήσονται
optative ἀναχρονῐσθησοίμην ἀναχρονῐσθήσοιο ἀναχρονῐσθήσοιτο ἀναχρονῐσθήσοισθον ἀναχρονῐσθησοίσθην ἀναχρονῐσθησοίμεθᾰ ἀναχρονῐσθήσοισθε ἀναχρονῐσθήσοιντο
middle passive
infinitive ἀναχρονῐεῖσθαι ἀναχρονῐσθήσεσθαι
participle m ἀναχρονῐούμενος ἀναχρονῐσθησόμενος
f ἀναχρονῐουμένη ἀναχρονῐσθησομένη
n ἀναχρονῐούμενον ἀναχρονῐσθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἀνεχρονῐσᾰ́μην, ἀνεχρονῐ́σθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative ἀνεχρονῐσᾰ́μην ἀνεχρονῐ́σω ἀνεχρονῐ́σᾰτο ἀνεχρονῐ́σᾰσθον ἀνεχρονῐσᾰ́σθην ἀνεχρονῐσᾰ́μεθᾰ ἀνεχρονῐ́σᾰσθε ἀνεχρονῐ́σᾰντο
subjunctive ἀναχρονῐ́σωμαι ἀναχρονῐ́σῃ ἀναχρονῐ́σηται ἀναχρονῐ́σησθον ἀναχρονῐ́σησθον ἀναχρονῐσώμεθᾰ ἀναχρονῐ́σησθε ἀναχρονῐ́σωνται
optative ἀναχρονῐσαίμην ἀναχρονῐ́σαιο ἀναχρονῐ́σαιτο ἀναχρονῐ́σαισθον ἀναχρονῐσαίσθην ἀναχρονῐσαίμεθᾰ ἀναχρονῐ́σαισθε ἀναχρονῐ́σαιντο
imperative   ἀναχρόνῐσαι ἀναχρονῐσᾰ́σθω ἀναχρονῐ́σᾰσθον ἀναχρονῐσᾰ́σθων   ἀναχρονῐ́σᾰσθε ἀναχρονῐσᾰ́σθων
passive indicative ἀνεχρονῐ́σθην ἀνεχρονῐ́σθης ἀνεχρονῐ́σθη ἀνεχρονῐ́σθητον ἀνεχρονῐσθήτην ἀνεχρονῐ́σθημεν ἀνεχρονῐ́σθητε ἀνεχρονῐ́σθησᾰν
subjunctive ἀναχρονῐσθῶ ἀναχρονῐσθῇς ἀναχρονῐσθῇ ἀναχρονῐσθῆτον ἀναχρονῐσθῆτον ἀναχρονῐσθῶμεν ἀναχρονῐσθῆτε ἀναχρονῐσθῶσῐ(ν)
optative ἀναχρονῐσθείην ἀναχρονῐσθείης ἀναχρονῐσθείη ἀναχρονῐσθεῖτον,
ἀναχρονῐσθείητον 		ἀναχρονῐσθείτην,
ἀναχρονῐσθειήτην 		ἀναχρονῐσθεῖμεν,
ἀναχρονῐσθείημεν 		ἀναχρονῐσθεῖτε,
ἀναχρονῐσθείητε 		ἀναχρονῐσθεῖεν,
ἀναχρονῐσθείησᾰν
imperative   ἀναχρονῐ́σθητῐ ἀναχρονῐσθήτω ἀναχρονῐ́σθητον ἀναχρονῐσθήτων   ἀναχρονῐ́σθητε ἀναχρονῐσθέντων
middle passive
infinitive ἀναχρονῐ́σᾰσθαι ἀναχρονῐσθῆναι
participle m ἀναχρονῐσᾰ́μενος ἀναχρονῐσθείς
f ἀναχρονῐσᾰμένη ἀναχρονῐσθεῖσᾰ
n ἀναχρονῐσᾰ́μενον ἀναχρονῐσθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἀνακεχρόνῐσμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἀνακεχρόνῐσμαι ἀνακεχρόνῐσαι ἀνακεχρόνῐσται ἀνακεχρόνῐσθον ἀνακεχρόνῐσθον ἀνακεχρονῐ́σμεθᾰ ἀνακεχρόνῐσθε ἀνακεχρονῐ́δᾰται
subjunctive ἀνακεχρονῐσμένος ὦ ἀνακεχρονῐσμένος ᾖς ἀνακεχρονῐσμένος ᾖ ἀνακεχρονῐσμένω ἦτον ἀνακεχρονῐσμένω ἦτον ἀνακεχρονῐσμένοι ὦμεν ἀνακεχρονῐσμένοι ἦτε ἀνακεχρονῐσμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἀνακεχρονῐσμένος εἴην ἀνακεχρονῐσμένος εἴης ἀνακεχρονῐσμένος εἴη ἀνακεχρονῐσμένω εἴητον/εἶτον ἀνακεχρονῐσμένω εἰήτην/εἴτην ἀνακεχρονῐσμένοι εἴημεν/εἶμεν ἀνακεχρονῐσμένοι εἴητε/εἶτε ἀνακεχρονῐσμένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   ἀνακεχρόνῐσο ἀνακεχρονῐ́σθω ἀνακεχρόνῐσθον ἀνακεχρονῐ́σθων   ἀνακεχρόνῐσθε ἀνακεχρονῐ́σθων
middle/passive
infinitive ἀνακεχρονῐ́σθαι
participle m ἀνακεχρονῐσμένος
f ἀνακεχρονῐσμένη
n ἀνακεχρονῐσμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἀνεκεχρονῐ́σμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle/
passive 		indicative ἀνεκεχρονῐ́σμην ἀνεκεχρόνῐσο ἀνεκεχρόνῐστο ἀνεκεχρόνῐσθον ἀνεκεχρονῐ́σθην ἀνεκεχρονῐ́σμεθᾰ ἀνεκεχρόνῐσθε ἀνεκεχρονῐ́δᾰτο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.