ἀνομωτέροιν

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.no.mɔː.té.roi̯n/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.no.moˈte.ryn/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.no.moˈte.ryn/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.no.moˈte.ryn/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.no.moˈte.rin/

Adjective

ἀνομωτέροιν • (anomōtéroin)

masculine/neuter genitive/dative dual of ἀνομώτερος (anomṓteros)