ἀντεγείρω

Ancient Greek

Etymology

From ἀντι- (anti-, “against”) +‎ ἐγείρω (egeírō, “rise”)

Pronunciation

 

Verb

ἀντεγείρω • (antegeírō)

  1. raise or build instead

Inflection

   Present: ἀντἐγείρω, ἀντἐγείρομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀντἐγείρω ἀντἐγείρεις ἀντἐγείρει ἀντἐγείρετον ἀντἐγείρετον ἀντἐγείρομεν ἀντἐγείρετε ἀντἐγείρουσῐ(ν)
subjunctive ἀντἐγείρω ἀντἐγείρῃς ἀντἐγείρῃ ἀντἐγείρητον ἀντἐγείρητον ἀντἐγείρωμεν ἀντἐγείρητε ἀντἐγείρωσῐ(ν)
optative ἀντἐγείροιμῐ ἀντἐγείροις ἀντἐγείροι ἀντἐγείροιτον ἀντἐγειροίτην ἀντἐγείροιμεν ἀντἐγείροιτε ἀντἐγείροιεν
imperative   ἀντἔγειρε ἀντἐγειρέτω ἀντἐγείρετον ἀντἐγειρέτων   ἀντἐγείρετε ἀντἐγειρόντων
middle/
passive 		indicative ἀντἐγείρομαι ἀντἐγείρῃ / ἀντἐγείρει ἀντἐγείρεται ἀντἐγείρεσθον ἀντἐγείρεσθον ἀντἐγειρόμεθᾰ ἀντἐγείρεσθε ἀντἐγείρονται
subjunctive ἀντἐγείρωμαι ἀντἐγείρῃ ἀντἐγείρηται ἀντἐγείρησθον ἀντἐγείρησθον ἀντἐγειρώμεθᾰ ἀντἐγείρησθε ἀντἐγείρωνται
optative ἀντἐγειροίμην ἀντἐγείροιο ἀντἐγείροιτο ἀντἐγείροισθον ἀντἐγειροίσθην ἀντἐγειροίμεθᾰ ἀντἐγείροισθε ἀντἐγείροιντο
imperative   ἀντἐγείρου ἀντἐγειρέσθω ἀντἐγείρεσθον ἀντἐγειρέσθων   ἀντἐγείρεσθε ἀντἐγειρέσθων
active middle/passive
infinitive ἀντἐγείρειν ἀντἐγείρεσθαι
participle m ἀντἐγείρων ἀντἐγειρόμενος
f ἀντἐγείρουσᾰ ἀντἐγειρομένη
n ἀντἐγεῖρον ἀντἐγειρόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἀντἤγειρον, ἀντἠγειρόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀντἤγειρον ἀντἤγειρες ἀντἤγειρε(ν) ἀντἠγείρετον ἀντἠγειρέτην ἀντἠγείρομεν ἀντἠγείρετε ἀντἤγειρον
middle/
passive 		indicative ἀντἠγειρόμην ἀντἠγείρου ἀντἠγείρετο ἀντἠγείρεσθον ἀντἠγειρέσθην ἀντἠγειρόμεθᾰ ἀντἠγείρεσθε ἀντἠγείροντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀντἐγερέω, ἀντἐγερέομαι, ἀντἐγερθήσομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀντἐγερέω ἀντἐγερέεις ἀντἐγερέει ἀντἐγερέετον ἀντἐγερέετον ἀντἐγερέομεν ἀντἐγερέετε ἀντἐγερέουσῐ(ν)
optative ἀντἐγερέοιμῐ ἀντἐγερέοις ἀντἐγερέοι ἀντἐγερέοιτον ἀντἐγερεοίτην ἀντἐγερέοιμεν ἀντἐγερέοιτε ἀντἐγερέοιεν
middle indicative ἀντἐγερέομαι ἀντἐγερέῃ / ἀντἐγερέει ἀντἐγερέεται ἀντἐγερέεσθον ἀντἐγερέεσθον ἀντἐγερεόμεθᾰ ἀντἐγερέεσθε ἀντἐγερέονται
optative ἀντἐγερεοίμην ἀντἐγερέοιο ἀντἐγερέοιτο ἀντἐγερέοισθον ἀντἐγερεοίσθην ἀντἐγερεοίμεθᾰ ἀντἐγερέοισθε ἀντἐγερέοιντο
passive indicative ἀντἐγερθήσομαι ἀντἐγερθήσῃ ἀντἐγερθήσεται ἀντἐγερθήσεσθον ἀντἐγερθήσεσθον ἀντἐγερθησόμεθᾰ ἀντἐγερθήσεσθε ἀντἐγερθήσονται
optative ἀντἐγερθησοίμην ἀντἐγερθήσοιο ἀντἐγερθήσοιτο ἀντἐγερθήσοισθον ἀντἐγερθησοίσθην ἀντἐγερθησοίμεθᾰ ἀντἐγερθήσοισθε ἀντἐγερθήσοιντο
active middle passive
infinitive ἀντἐγερέειν ἀντἐγερέεσθαι ἀντἐγερθήσεσθαι
participle m ἀντἐγερέων ἀντἐγερεόμενος ἀντἐγερθησόμενος
f ἀντἐγερέουσᾰ ἀντἐγερεομένη ἀντἐγερθησομένη
n ἀντἐγερέον ἀντἐγερεόμενον ἀντἐγερθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀντἐγερῶ, ἀντἐγεροῦμαι, ἀντἐγερθήσομαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀντἐγερῶ ἀντἐγερεῖς ἀντἐγερεῖ ἀντἐγερεῖτον ἀντἐγερεῖτον ἀντἐγεροῦμεν ἀντἐγερεῖτε ἀντἐγεροῦσῐ(ν)
optative ἀντἐγεροίην / ἀντἐγεροῖμῐ ἀντἐγεροίης / ἀντἐγεροῖς ἀντἐγεροίη / ἀντἐγεροῖ ἀντἐγεροῖτον / ἀντἐγεροίητον ἀντἐγεροίτην / ἀντἐγεροιήτην ἀντἐγεροῖμεν / ἀντἐγεροίημεν ἀντἐγεροῖτε / ἀντἐγεροίητε ἀντἐγεροῖεν / ἀντἐγεροίησᾰν
middle indicative ἀντἐγεροῦμαι ἀντἐγερῇ ἀντἐγερεῖται ἀντἐγερεῖσθον ἀντἐγερεῖσθον ἀντἐγερούμεθᾰ ἀντἐγερεῖσθε ἀντἐγεροῦνται
optative ἀντἐγεροίμην ἀντἐγεροῖο ἀντἐγεροῖτο ἀντἐγεροῖσθον ἀντἐγεροίσθην ἀντἐγεροίμεθᾰ ἀντἐγεροῖσθε ἀντἐγεροῖντο
passive indicative ἀντἐγερθήσομαι ἀντἐγερθήσῃ ἀντἐγερθήσεται ἀντἐγερθήσεσθον ἀντἐγερθήσεσθον ἀντἐγερθησόμεθᾰ ἀντἐγερθήσεσθε ἀντἐγερθήσονται
optative ἀντἐγερθησοίμην ἀντἐγερθήσοιο ἀντἐγερθήσοιτο ἀντἐγερθήσοισθον ἀντἐγερθησοίσθην ἀντἐγερθησοίμεθᾰ ἀντἐγερθήσοισθε ἀντἐγερθήσοιντο
active middle passive
infinitive ἀντἐγερεῖν ἀντἐγερεῖσθαι ἀντἐγερθήσεσθαι
participle m ἀντἐγερῶν ἀντἐγερούμενος ἀντἐγερθησόμενος
f ἀντἐγεροῦσᾰ ἀντἐγερουμένη ἀντἐγερθησομένη
n ἀντἐγεροῦν ἀντἐγερούμενον ἀντἐγερθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἀντἤγειρᾰ, ἀντἠγειρᾰ́μην, ἀντἠγέρθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀντἤγειρᾰ ἀντἤγειρᾰς ἀντἤγειρε(ν) ἀντἠγείρᾰτον ἀντἠγειρᾰ́την ἀντἠγείρᾰμεν ἀντἠγείρᾰτε ἀντἤγειρᾰν
subjunctive ἀντἐγείρω ἀντἐγείρῃς ἀντἐγείρῃ ἀντἐγείρητον ἀντἐγείρητον ἀντἐγείρωμεν ἀντἐγείρητε ἀντἐγείρωσῐ(ν)
optative ἀντἐγείραιμῐ ἀντἐγείρειᾰς / ἀντἐγείραις ἀντἐγείρειε(ν) / ἀντἐγείραι ἀντἐγείραιτον ἀντἐγειραίτην ἀντἐγείραιμεν ἀντἐγείραιτε ἀντἐγείρειᾰν / ἀντἐγείραιεν
imperative   ἀντἔγειρον ἀντἐγειρᾰ́τω ἀντἐγείρᾰτον ἀντἐγειρᾰ́των   ἀντἐγείρᾰτε ἀντἐγειρᾰ́ντων
middle indicative ἀντἠγειρᾰ́μην ἀντἠγείρω ἀντἠγείρᾰτο ἀντἠγείρᾰσθον ἀντἠγειρᾰ́σθην ἀντἠγειρᾰ́μεθᾰ ἀντἠγείρᾰσθε ἀντἠγείρᾰντο
subjunctive ἀντἐγείρωμαι ἀντἐγείρῃ ἀντἐγείρηται ἀντἐγείρησθον ἀντἐγείρησθον ἀντἐγειρώμεθᾰ ἀντἐγείρησθε ἀντἐγείρωνται
optative ἀντἐγειραίμην ἀντἐγείραιο ἀντἐγείραιτο ἀντἐγείραισθον ἀντἐγειραίσθην ἀντἐγειραίμεθᾰ ἀντἐγείραισθε ἀντἐγείραιντο
imperative   ἀντἔγειραι ἀντἐγειρᾰ́σθω ἀντἐγείρᾰσθον ἀντἐγειρᾰ́σθων   ἀντἐγείρᾰσθε ἀντἐγειρᾰ́σθων
passive indicative ἀντἠγέρθην ἀντἠγέρθης ἀντἠγέρθη ἀντἠγέρθητον ἀντἠγερθήτην ἀντἠγέρθημεν ἀντἠγέρθητε ἀντἠγέρθησᾰν
subjunctive ἀντἐγερθῶ ἀντἐγερθῇς ἀντἐγερθῇ ἀντἐγερθῆτον ἀντἐγερθῆτον ἀντἐγερθῶμεν ἀντἐγερθῆτε ἀντἐγερθῶσῐ(ν)
optative ἀντἐγερθείην ἀντἐγερθείης ἀντἐγερθείη ἀντἐγερθεῖτον / ἀντἐγερθείητον ἀντἐγερθείτην / ἀντἐγερθειήτην ἀντἐγερθεῖμεν / ἀντἐγερθείημεν ἀντἐγερθεῖτε / ἀντἐγερθείητε ἀντἐγερθεῖεν / ἀντἐγερθείησᾰν
imperative   ἀντἐγέρθητῐ ἀντἐγερθήτω ἀντἐγέρθητον ἀντἐγερθήτων   ἀντἐγέρθητε ἀντἐγερθέντων
active middle passive
infinitive ἀντἐγεῖραι ἀντἐγείρᾰσθαι ἀντἐγερθῆναι
participle m ἀντἐγείρᾱς ἀντἐγειρᾰ́μενος ἀντἐγερθείς
f ἀντἐγείρᾱσᾰ ἀντἐγειρᾰμένη ἀντἐγερθεῖσᾰ
n ἀντἐγεῖρᾰν ἀντἐγειρᾰ́μενον ἀντἐγερθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἀντἐγήγερκᾰ, ἀντἐγήγερμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀντἐγήγερκᾰ ἀντἐγήγερκᾰς ἀντἐγήγερκε(ν) ἀντἐγηγέρκᾰτον ἀντἐγηγέρκᾰτον ἀντἐγηγέρκᾰμεν ἀντἐγηγέρκᾰτε ἀντἐγηγέρκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἀντἐγηγέρκω ἀντἐγηγέρκῃς ἀντἐγηγέρκῃ ἀντἐγηγέρκητον ἀντἐγηγέρκητον ἀντἐγηγέρκωμεν ἀντἐγηγέρκητε ἀντἐγηγέρκωσῐ(ν)
optative ἀντἐγηγέρκοιμῐ / ἀντἐγηγερκοίην ἀντἐγηγέρκοις / ἀντἐγηγερκοίης ἀντἐγηγέρκοι / ἀντἐγηγερκοίη ἀντἐγηγέρκοιτον ἀντἐγηγερκοίτην ἀντἐγηγέρκοιμεν ἀντἐγηγέρκοιτε ἀντἐγηγέρκοιεν
imperative   ἀντἐγήγερκε ἀντἐγηγερκέτω ἀντἐγηγέρκετον ἀντἐγηγερκέτων   ἀντἐγηγέρκετε ἀντἐγηγερκόντων
middle/
passive 		indicative ἀντἐγήγερμαι ἀντἐγήγερσαι ἀντἐγήγερται ἀντἐγήγερθον ἀντἐγήγερθον ἀντἐγηγέρμεθᾰ ἀντἐγήγερθε ἀντἐγηγέρᾰται
subjunctive ἀντἐγηγερμένος ὦ ἀντἐγηγερμένος ᾖς ἀντἐγηγερμένος ᾖ ἀντἐγηγερμένω ἦτον ἀντἐγηγερμένω ἦτον ἀντἐγηγερμένοι ὦμεν ἀντἐγηγερμένοι ἦτε ἀντἐγηγερμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἀντἐγηγερμένος εἴην ἀντἐγηγερμένος εἴης ἀντἐγηγερμένος εἴη ἀντἐγηγερμένω εἴητον / εἶτον ἀντἐγηγερμένω εἰήτην / εἴτην ἀντἐγηγερμένοι εἴημεν / εἶμεν ἀντἐγηγερμένοι εἴητε / εἶτε ἀντἐγηγερμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἀντἐγήγερσο ἀντἐγηγέρθω ἀντἐγήγερθον ἀντἐγηγέρθων   ἀντἐγήγερθε ἀντἐγηγέρθων
active middle/passive
infinitive ἀντἐγηγερκέναι ἀντἐγηγέρθαι
participle m ἀντἐγηγερκώς ἀντἐγηγερμένος
f ἀντἐγηγερκυῖᾰ ἀντἐγηγερμένη
n ἀντἐγηγερκός ἀντἐγηγερμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἀντἐγηγέρκειν / ἀντἐγηγέρκη, ἀντἐγηγέρμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀντἐγηγέρκειν / ἀντἐγηγέρκη ἀντἐγηγέρκεις / ἀντἐγηγέρκης ἀντἐγηγέρκει(ν) ἀντἐγηγέρκετον ἀντἐγηγερκέτην ἀντἐγηγέρκεμεν ἀντἐγηγέρκετε ἀντἐγηγέρκεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἀντἐγηγέρμην ἀντἐγήγερσο ἀντἐγήγερτο ἀντἐγήγερθον ἀντἐγηγέρθην ἀντἐγηγέρμεθᾰ ἀντἐγήγερθε ἀντἐγηγέρᾰτο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.