ἀποτήκω

Ancient Greek

Etymology

From ἀπο- (apo-) +‎ τήκω (tḗkō).

Pronunciation

 

Verb

ἀποτήκω • (apotḗkō)

  1. to melt away from
  2. to melt away a part of (something)
    • 484 BCE – 425 BCE, Herodotus, The Histories 1.50.3:
      ἐποιέετο δὲ καὶ λέοντος εἰκόνα χρυσοῦ ἀπέφθου ἕλκουσαν σταθμὸν τάλαντα δέκα. οὗτος ὁ λέων, ἐπείτε κατεκαίετο ὁ ἐν Δελφοῖσι νηός, κατέπεσε ἀπὸ τῶν ἡμιπλινθίων (ἐπὶ γὰρ τούτοισι ἵδρυτο), καὶ νῦν κεῖται ἐν τῷ Κορινθίων θησαυρῷ, ἕλκων σταθμὸν ἕβδομον ἡμιτάλαντον· ἀπετάκη γὰρ αὐτοῦ τέταρτον ἡμιτάλαντον.
      epoiéeto dè kaì léontos eikóna khrusoû apéphthou hélkousan stathmòn tálanta déka. hoûtos ho léōn, epeíte katekaíeto ho en Delphoîsi nēós, katépese apò tôn hēmiplinthíōn (epì gàr toútoisi hídruto), kaì nûn keîtai en tōî Korinthíōn thēsaurōî, hélkōn stathmòn hébdomon hēmitálanton; apetákē gàr autoû tétarton hēmitálanton.
      (please add an English translation of this quotation)
  3. to reduce

Conjugation

   Present: ἀποτήκω, ἀποτήκομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀποτήκω ἀποτήκεις ἀποτήκει ἀποτήκετον ἀποτήκετον ἀποτήκομεν ἀποτήκετε ἀποτήκουσῐ(ν)
subjunctive ἀποτήκω ἀποτήκῃς ἀποτήκῃ ἀποτήκητον ἀποτήκητον ἀποτήκωμεν ἀποτήκητε ἀποτήκωσῐ(ν)
optative ἀποτήκοιμῐ ἀποτήκοις ἀποτήκοι ἀποτήκοιτον ἀποτηκοίτην ἀποτήκοιμεν ἀποτήκοιτε ἀποτήκοιεν
imperative   ἀπότηκε ἀποτηκέτω ἀποτήκετον ἀποτηκέτων   ἀποτήκετε ἀποτηκόντων
middle/
passive 		indicative ἀποτήκομαι ἀποτήκῃ / ἀποτήκει ἀποτήκεται ἀποτήκεσθον ἀποτήκεσθον ἀποτηκόμεθᾰ ἀποτήκεσθε ἀποτήκονται
subjunctive ἀποτήκωμαι ἀποτήκῃ ἀποτήκηται ἀποτήκησθον ἀποτήκησθον ἀποτηκώμεθᾰ ἀποτήκησθε ἀποτήκωνται
optative ἀποτηκοίμην ἀποτήκοιο ἀποτήκοιτο ἀποτήκοισθον ἀποτηκοίσθην ἀποτηκοίμεθᾰ ἀποτήκοισθε ἀποτήκοιντο
imperative   ἀποτήκου ἀποτηκέσθω ἀποτήκεσθον ἀποτηκέσθων   ἀποτήκεσθε ἀποτηκέσθων
active middle/passive
infinitive ἀποτήκειν ἀποτήκεσθαι
participle m ἀποτήκων ἀποτηκόμενος
f ἀποτήκουσᾰ ἀποτηκομένη
n ἀποτῆκον ἀποτηκόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἀπέτηκον, ἀπετηκόμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀπέτηκον ἀπέτηκες ἀπέτηκε(ν) ἀπετήκετον ἀπετηκέτην ἀπετήκομεν ἀπετήκετε ἀπέτηκον
middle/
passive 		indicative ἀπετηκόμην ἀπετήκου ἀπετήκετο ἀπετήκεσθον ἀπετηκέσθην ἀπετηκόμεθᾰ ἀπετήκεσθε ἀπετήκοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀποτήξω, ἀποτήξομαι, ἀποτᾰκήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀποτήξω ἀποτήξεις ἀποτήξει ἀποτήξετον ἀποτήξετον ἀποτήξομεν ἀποτήξετε ἀποτήξουσῐ(ν)
optative ἀποτήξοιμῐ ἀποτήξοις ἀποτήξοι ἀποτήξοιτον ἀποτηξοίτην ἀποτήξοιμεν ἀποτήξοιτε ἀποτήξοιεν
middle indicative ἀποτήξομαι ἀποτήξῃ / ἀποτήξει ἀποτήξεται ἀποτήξεσθον ἀποτήξεσθον ἀποτηξόμεθᾰ ἀποτήξεσθε ἀποτήξονται
optative ἀποτηξοίμην ἀποτήξοιο ἀποτήξοιτο ἀποτήξοισθον ἀποτηξοίσθην ἀποτηξοίμεθᾰ ἀποτήξοισθε ἀποτήξοιντο
passive indicative ἀποτᾰκήσομαι ἀποτᾰκήσῃ ἀποτᾰκήσεται ἀποτᾰκήσεσθον ἀποτᾰκήσεσθον ἀποτᾰκησόμεθᾰ ἀποτᾰκήσεσθε ἀποτᾰκήσονται
optative ἀποτᾰκησοίμην ἀποτᾰκήσοιο ἀποτᾰκήσοιτο ἀποτᾰκήσοισθον ἀποτᾰκησοίσθην ἀποτᾰκησοίμεθᾰ ἀποτᾰκήσοισθε ἀποτᾰκήσοιντο
active middle passive
infinitive ἀποτήξειν ἀποτήξεσθαι ἀποτᾰκήσεσθαι
participle m ἀποτήξων ἀποτηξόμενος ἀποτᾰκησόμενος
f ἀποτήξουσᾰ ἀποτηξομένη ἀποτᾰκησομένη
n ἀποτῆξον ἀποτηξόμενον ἀποτᾰκησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἀπετᾰ́κην
number singular dual plural
first second third second third first second third
passive indicative ἀπετᾰ́κην ἀπετᾰ́κης ἀπετᾰ́κη ἀπετᾰ́κητον ἀπετᾰκήτην ἀπετᾰ́κημεν ἀπετᾰ́κητε ἀπετᾰ́κησᾰν
subjunctive ἀποτᾰκῶ ἀποτᾰκῇς ἀποτᾰκῇ ἀποτᾰκῆτον ἀποτᾰκῆτον ἀποτᾰκῶμεν ἀποτᾰκῆτε ἀποτᾰκῶσῐ(ν)
optative ἀποτᾰκείην ἀποτᾰκείης ἀποτᾰκείη ἀποτᾰκεῖτον / ἀποτᾰκείητον ἀποτᾰκείτην / ἀποτᾰκειήτην ἀποτᾰκεῖμεν / ἀποτᾰκείημεν ἀποτᾰκεῖτε / ἀποτᾰκείητε ἀποτᾰκεῖεν / ἀποτᾰκείησᾰν
imperative   ἀποτᾰ́κηθῐ ἀποτᾰκήτω ἀποτᾰ́κητον ἀποτᾰκήτων   ἀποτᾰ́κητε ἀποτᾰκέντων
passive
infinitive ἀποτᾰκῆναι
participle m ἀποτᾰκείς
f ἀποτᾰκεῖσᾰ
n ἀποτᾰκέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἀποτέτηκᾰ, ἀποτέτηγμαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀποτέτηκᾰ ἀποτέτηκᾰς ἀποτέτηκε(ν) ἀποτετήκᾰτον ἀποτετήκᾰτον ἀποτετήκᾰμεν ἀποτετήκᾰτε ἀποτετήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἀποτετήκω ἀποτετήκῃς ἀποτετήκῃ ἀποτετήκητον ἀποτετήκητον ἀποτετήκωμεν ἀποτετήκητε ἀποτετήκωσῐ(ν)
optative ἀποτετήκοιμῐ / ἀποτετηκοίην ἀποτετήκοις / ἀποτετηκοίης ἀποτετήκοι / ἀποτετηκοίη ἀποτετήκοιτον ἀποτετηκοίτην ἀποτετήκοιμεν ἀποτετήκοιτε ἀποτετήκοιεν
imperative   ἀποτέτηκε ἀποτετηκέτω ἀποτετήκετον ἀποτετηκέτων   ἀποτετήκετε ἀποτετηκόντων
middle/
passive 		indicative ἀποτέτηγμαι ἀποτέτηξαι ἀποτέτηκται ἀποτέτηχθον ἀποτέτηχθον ἀποτετήγμεθᾰ ἀποτέτηχθε ἀποτετήκᾰται
subjunctive ἀποτετηγμένος ὦ ἀποτετηγμένος ᾖς ἀποτετηγμένος ᾖ ἀποτετηγμένω ἦτον ἀποτετηγμένω ἦτον ἀποτετηγμένοι ὦμεν ἀποτετηγμένοι ἦτε ἀποτετηγμένοι ὦσῐ(ν)
optative ἀποτετηγμένος εἴην ἀποτετηγμένος εἴης ἀποτετηγμένος εἴη ἀποτετηγμένω εἴητον / εἶτον ἀποτετηγμένω εἰήτην / εἴτην ἀποτετηγμένοι εἴημεν / εἶμεν ἀποτετηγμένοι εἴητε / εἶτε ἀποτετηγμένοι εἴησᾰν / εἶεν
imperative   ἀποτέτηξο ἀποτετήχθω ἀποτέτηχθον ἀποτετήχθων   ἀποτέτηχθε ἀποτετήχθων
active middle/passive
infinitive ἀποτετηκέναι ἀποτετῆχθαι
participle m ἀποτετηκώς ἀποτετηγμένος
f ἀποτετηκυῖᾰ ἀποτετηγμένη
n ἀποτετηκός ἀποτετηγμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἀπετετήκειν / ἀπετετήκη, ἀπετετήγμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀπετετήκειν / ἀπετετήκη ἀπετετήκεις / ἀπετετήκης ἀπετετήκει(ν) ἀπετετήκετον ἀπετετηκέτην ἀπετετήκεμεν ἀπετετήκετε ἀπετετήκεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἀπετετήγμην ἀπετέτηξο ἀπετέτηκτο ἀπετέτηχθον ἀπετετήχθην ἀπετετήγμεθᾰ ἀπετέτηχθε ἀπετετήκᾰτο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

  • ἀπότηξις (apótēxis)
  • δῐᾰτήκω (dĭătḗkō)
  • ἐκτήκω (ektḗkō)
  • ἐντήκω (entḗkō)
  • ἐξτήκω (extḗkō)
  • κᾰτᾰτήκω (kătătḗkō)
  • περῐτήκω (perĭtḗkō)
  • σῠντήκω (sŭntḗkō)
  • τακερός (takerós)
  • τᾰκηρός (tăkērós)
  • τηκεδών (tēkedṓn)
  • τηκτῐκός (tēktĭkós)
  • τηκτός (tēktós)
  • τῆξῐς (têxĭs)
  • ὑποτήκομαι (hupotḗkomai)

References

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.