Ἀντιάτης
Ancient Greek
Etymology
From Ἄντῐον (Ántĭon, “Antium”) + -της (-tēs, masculine demonymic suffix).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /an.ti.ǎː.tɛːs/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /an.tiˈa.te̝s/
- (4th CE Koine) IPA(key): /an.tiˈa.tis/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /an.tiˈa.tis/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /an.diˈa.tis/
Noun
Ἀντῐᾱ́της • (Antĭā́tēs) m (genitive Ἀντῐᾱ́του); first declension
- an inhabitant of Antium
Inflection
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | ὁ Ἀντῐᾱ́της ho Antĭā́tēs |
τὼ Ἀντῐᾱ́τᾱ tṑ Antĭā́tā |
οἱ Ἀντῐᾶται hoi Antĭâtai | ||||||||||
| Genitive | τοῦ Ἀντῐᾱ́του toû Antĭā́tou |
τοῖν Ἀντῐᾱ́ταιν toîn Antĭā́tain |
τῶν Ἀντῐᾱτῶν tôn Antĭātôn | ||||||||||
| Dative | τῷ Ἀντῐᾱ́τῃ tōî Antĭā́tēi |
τοῖν Ἀντῐᾱ́ταιν toîn Antĭā́tain |
τοῖς Ἀντῐᾱ́ταις toîs Antĭā́tais | ||||||||||
| Accusative | τὸν Ἀντῐᾱ́την tòn Antĭā́tēn |
τὼ Ἀντῐᾱ́τᾱ tṑ Antĭā́tā |
τοὺς Ἀντῐᾱ́τᾱς toùs Antĭā́tās | ||||||||||
| Vocative | Ἀντῐᾶτᾰ Antĭâtă |
Ἀντῐᾱ́τᾱ Antĭā́tā |
Ἀντῐᾶται Antĭâtai | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Descendants
- Greek: Αντιάτης (Antiátis)
References
- Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited, page 1,001
- Ἀντιάτης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2025)