ἐμμενετός

Ancient Greek

Etymology

From ἐμμένω (emménō, “to abide”).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /em.me.ne.tós/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /em.me.neˈtos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /em.me.neˈtos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /em.me.neˈtos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /e.me.neˈtos/

Adjective

ἐμμενετός • (emmenetós) m (feminine ἐμμενετή, neuter ἐμμενετόν); first/second declension

to be stood by, endurable
- 300 CE – 500 CE, Stobaeus, Physical and Moral Extracts 2.106

Inflection

First and second declension of ἐμμενετός; ἐμμενετή; ἐμμενετόν (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἐμμενετός emmenetós	ἐμμενετή emmenetḗ	ἐμμενετόν emmenetón	ἐμμενετώ emmenetṓ	ἐμμενετᾱ́ emmenetā́	ἐμμενετώ emmenetṓ	ἐμμενετοί emmenetoí	ἐμμενεταί emmenetaí	ἐμμενετᾰ́ emmenetắ
Genitive	ἐμμενετοῦ emmenetoû	ἐμμενετῆς emmenetês	ἐμμενετοῦ emmenetoû	ἐμμενετοῖν emmenetoîn	ἐμμενεταῖν emmenetaîn	ἐμμενετοῖν emmenetoîn	ἐμμενετῶν emmenetôn	ἐμμενετῶν emmenetôn	ἐμμενετῶν emmenetôn
Dative	ἐμμενετῷ emmenetōî	ἐμμενετῇ emmenetēî	ἐμμενετῷ emmenetōî	ἐμμενετοῖν emmenetoîn	ἐμμενεταῖν emmenetaîn	ἐμμενετοῖν emmenetoîn	ἐμμενετοῖς emmenetoîs	ἐμμενεταῖς emmenetaîs	ἐμμενετοῖς emmenetoîs
Accusative	ἐμμενετόν emmenetón	ἐμμενετήν emmenetḗn	ἐμμενετόν emmenetón	ἐμμενετώ emmenetṓ	ἐμμενετᾱ́ emmenetā́	ἐμμενετώ emmenetṓ	ἐμμενετούς emmenetoús	ἐμμενετᾱ́ς emmenetā́s	ἐμμενετᾰ́ emmenetắ
Vocative	ἐμμενετέ emmeneté	ἐμμενετή emmenetḗ	ἐμμενετόν emmenetón	ἐμμενετώ emmenetṓ	ἐμμενετᾱ́ emmenetā́	ἐμμενετώ emmenetṓ	ἐμμενετοί emmenetoí	ἐμμενεταί emmenetaí	ἐμμενετᾰ́ emmenetắ
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἐμμενετῶς emmenetôs			ἐμμενετώτερος emmenetṓteros			ἐμμενετώτᾰτος emmenetṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

ἐμμενετικός (emmenetikós, “disposed to abide”)