ἐπιμένω

See also: επιμένω

Ancient Greek

Etymology

From ἐπι- (epi-) +‎ μένω (ménō).

Pronunciation

 

Verb

ἐπῐμένω • (epĭménō)

  1. (intransitive) to stay on, tarry or abide still
  2. (intransitive) to wait
  3. (intransitive) to remain in place, continue on
  4. (intransitive) to keep one's seat (of a horseman)
  5. (intransitive) to continue in a pursuit
  6. (intransitive) to abide by
  7. (transitive) to await

Conjugation

   Present: ἐπῐμένω
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπῐμένω ἐπῐμένεις ἐπῐμένει ἐπῐμένετον ἐπῐμένετον ἐπῐμένομεν ἐπῐμένετε ἐπῐμένουσῐ(ν)
subjunctive ἐπῐμένω ἐπῐμένῃς ἐπῐμένῃ ἐπῐμένητον ἐπῐμένητον ἐπῐμένωμεν ἐπῐμένητε ἐπῐμένωσῐ(ν)
optative ἐπῐμένοιμῐ ἐπῐμένοις ἐπῐμένοι ἐπῐμένοιτον ἐπῐμενοίτην ἐπῐμένοιμεν ἐπῐμένοιτε ἐπῐμένοιεν
imperative   ἐπῐ́μενε ἐπῐμενέτω ἐπῐμένετον ἐπῐμενέτων   ἐπῐμένετε ἐπῐμενόντων
active
infinitive ἐπῐμένειν
participle m ἐπῐμένων
f ἐπῐμένουσᾰ
n ἐπῐμένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐπέμενον
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπέμενον ἐπέμενες ἐπέμενε(ν) ἐπεμένετον ἐπεμενέτην ἐπεμένομεν ἐπεμένετε ἐπέμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἐπῐμενέω (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπῐμενέω ἐπῐμενέεις ἐπῐμενέει ἐπῐμενέετον ἐπῐμενέετον ἐπῐμενέομεν ἐπῐμενέετε ἐπῐμενέουσῐ(ν)
optative ἐπῐμενέοιμῐ ἐπῐμενέοις ἐπῐμενέοι ἐπῐμενέοιτον ἐπῐμενεοίτην ἐπῐμενέοιμεν ἐπῐμενέοιτε ἐπῐμενέοιεν
active
infinitive ἐπῐμενέειν
participle m ἐπῐμενέων
f ἐπῐμενέουσᾰ
n ἐπῐμενέον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἐπῐμενῶ (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπῐμενῶ ἐπῐμενεῖς ἐπῐμενεῖ ἐπῐμενεῖτον ἐπῐμενεῖτον ἐπῐμενοῦμεν ἐπῐμενεῖτε ἐπῐμενοῦσῐ(ν)
optative ἐπῐμενοίην / ἐπῐμενοῖμῐ ἐπῐμενοίης / ἐπῐμενοῖς ἐπῐμενοίη / ἐπῐμενοῖ ἐπῐμενοῖτον / ἐπῐμενοίητον ἐπῐμενοίτην / ἐπῐμενοιήτην ἐπῐμενοῖμεν / ἐπῐμενοίημεν ἐπῐμενοῖτε / ἐπῐμενοίητε ἐπῐμενοῖεν / ἐπῐμενοίησᾰν
active
infinitive ἐπῐμενεῖν
participle m ἐπῐμενῶν
f ἐπῐμενοῦσᾰ
n ἐπῐμενοῦν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐπέμεινᾰ
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπέμεινᾰ ἐπέμεινᾰς ἐπέμεινε(ν) ἐπεμείνᾰτον ἐπεμεινᾰ́την ἐπεμείνᾰμεν ἐπεμείνᾰτε ἐπέμεινᾰν
subjunctive ἐπῐμείνω ἐπῐμείνῃς ἐπῐμείνῃ ἐπῐμείνητον ἐπῐμείνητον ἐπῐμείνωμεν ἐπῐμείνητε ἐπῐμείνωσῐ(ν)
optative ἐπῐμείναιμῐ ἐπῐμείνειᾰς / ἐπῐμείναις ἐπῐμείνειε(ν) / ἐπῐμείναι ἐπῐμείναιτον ἐπῐμειναίτην ἐπῐμείναιμεν ἐπῐμείναιτε ἐπῐμείνειᾰν / ἐπῐμείναιεν
imperative   ἐπῐ́μεινον ἐπῐμεινᾰ́τω ἐπῐμείνᾰτον ἐπῐμεινᾰ́των   ἐπῐμείνᾰτε ἐπῐμεινᾰ́ντων
active
infinitive ἐπῐμεῖναι
participle m ἐπῐμείνᾱς
f ἐπῐμείνᾱσᾰ
n ἐπῐμεῖνᾰν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἐπῐμεμένηκᾰ
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐπῐμεμένηκᾰ ἐπῐμεμένηκᾰς ἐπῐμεμένηκε(ν) ἐπῐμεμενήκᾰτον ἐπῐμεμενήκᾰτον ἐπῐμεμενήκᾰμεν ἐπῐμεμενήκᾰτε ἐπῐμεμενήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἐπῐμεμενήκω ἐπῐμεμενήκῃς ἐπῐμεμενήκῃ ἐπῐμεμενήκητον ἐπῐμεμενήκητον ἐπῐμεμενήκωμεν ἐπῐμεμενήκητε ἐπῐμεμενήκωσῐ(ν)
optative ἐπῐμεμενήκοιμῐ / ἐπῐμεμενηκοίην ἐπῐμεμενήκοις / ἐπῐμεμενηκοίης ἐπῐμεμενήκοι / ἐπῐμεμενηκοίη ἐπῐμεμενήκοιτον ἐπῐμεμενηκοίτην ἐπῐμεμενήκοιμεν ἐπῐμεμενήκοιτε ἐπῐμεμενήκοιεν
imperative   ἐπῐμεμένηκε ἐπῐμεμενηκέτω ἐπῐμεμενήκετον ἐπῐμεμενηκέτων   ἐπῐμεμενήκετε ἐπῐμεμενηκόντων
active
infinitive ἐπῐμεμενηκέναι
participle m ἐπῐμεμενηκώς
f ἐπῐμεμενηκυῖᾰ
n ἐπῐμεμενηκός
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

  • ἐπιμονή (epimonḗ)
  • ἐπίμονος (epímonos)

Descendants

  • Greek: επιμένω (epiméno)

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.