ἑπταμερής

Ancient Greek

Etymology

From ἑπτά (heptá, “seven”) +‎ μέρος (méros, “part”) +‎ -ής (-ḗs, adjective suffix).

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hep.ta.me.rɛ̌ːs/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ep.ta.meˈre̝s/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /ep.ta.meˈris/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ep.ta.meˈris/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ep.ta.meˈris/

Adjective

ἑπταμερής • (heptamerḗs) m or f (neuter ἑπταμερές); third declension

having seven parts, heptamerous, septempartite

Inflection

Third declension of ἑπταμερής; ἑπταμερές (contracted, Attic)

Number	Singular		Dual		Plural
Case/Gender	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter	Masculine / Feminine	Neuter
Nominative	ἑπταμερής heptamerḗs	ἑπταμερές heptamerés	ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖς heptamereîs	ἑπταμερῆ heptamerê
Genitive	ἑπταμεροῦς heptameroûs	ἑπταμεροῦς heptameroûs	ἑπταμεροῖν heptameroîn	ἑπταμεροῖν heptameroîn	ἑπταμερῶν heptamerôn	ἑπταμερῶν heptamerôn
Dative	ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμεροῖν heptameroîn	ἑπταμεροῖν heptameroîn	ἑπταμερέσῐ / ἑπταμερέσῐν heptamerésĭ(n)	ἑπταμερέσῐ / ἑπταμερέσῐν heptamerésĭ(n)
Accusative	ἑπταμερῆ heptamerê	ἑπταμερές heptamerés	ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖς heptamereîs	ἑπταμερῆ heptamerê
Vocative	ἑπταμερές heptamerés	ἑπταμερές heptamerés	ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖς heptamereîs	ἑπταμερῆ heptamerê
Derived forms	Adverb		Comparative		Superlative
Derived forms	ἑπταμερῶς heptamerôs		ἑπταμερέστερος heptamerésteros		ἑπταμερέστᾰτος heptameréstătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

“ἑπταμερής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
ἑπταμερής in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette