ἔτυμον
Ancient Greek
Etymology
Neuter substantive of ἔτῠμος (étŭmos, “true, real”).
Pronunciation
- (5th BCE Attic) IPA(key): /é.ty.mon/
- (1st CE Egyptian) IPA(key): /ˈe.ty.mon/
- (4th CE Koine) IPA(key): /ˈe.ty.mon/
- (10th CE Byzantine) IPA(key): /ˈe.ty.mon/
- (15th CE Constantinopolitan) IPA(key): /ˈe.ti.mon/
Noun
ἔτῠμον • (étŭmon) n (genitive ἐτῠ́μου); second declension
Declension
| Case / # | Singular | Dual | Plural | ||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominative | τὸ ἔτῠμον tò étŭmon |
τὼ ἐτῠ́μω tṑ etŭ́mō |
τᾰ̀ ἔτῠμᾰ tằ étŭmă | ||||||||||
| Genitive | τοῦ ἐτῠ́μου toû etŭ́mou |
τοῖν ἐτῠ́μοιν toîn etŭ́moin |
τῶν ἐτῠ́μων tôn etŭ́mōn | ||||||||||
| Dative | τῷ ἐτῠ́μῳ tōî etŭ́mōi |
τοῖν ἐτῠ́μοιν toîn etŭ́moin |
τοῖς ἐτῠ́μοις toîs etŭ́mois | ||||||||||
| Accusative | τὸ ἔτῠμον tò étŭmon |
τὼ ἐτῠ́μω tṑ etŭ́mō |
τᾰ̀ ἔτῠμᾰ tằ étŭmă | ||||||||||
| Vocative | ἔτῠμον étŭmon |
ἐτῠ́μω etŭ́mō |
ἔτῠμᾰ étŭmă | ||||||||||
| Notes: |
| ||||||||||||
Descendants
- → Esperanto: etimo
- → English: etymon
- → French: étymon
- → Latin: etymon
- → Italian: etimo
- → Portuguese: étimo
- → Sicilian: ètimu
- → Spanish: étimo
Adjective
ἔτῠμον • (étŭmon)
- masculine accusative singular of ἔτῠμος (étŭmos)
- neuter nominative singular of ἔτῠμος (étŭmos)
- neuter accusative singular of ἔτῠμος (étŭmos)
- neuter vocative singular of ἔτῠμος (étŭmos)
Further reading
- “ἔτυμος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press