ὀνήμενος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.nɛ̌ː.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /oˈne̝.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /oˈni.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /oˈni.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /oˈni.me.nos/

Verb

ὀνήμενος • (onḗmenos)

aorist middle participle of ὀνίνημι (onínēmi)

Inflection

First and second declension of ὀνήμενος; ὀνημένη; ὀνήμενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ὀνήμενος onḗmenos	ὀνημένη onēménē	ὀνήμενον onḗmenon	ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō	ὀνήμενοι onḗmenoi	ὀνήμεναι onḗmenai	ὀνήμενᾰ onḗmenă
Genitive	ὀνημένου onēménou	ὀνημένης onēménēs	ὀνημένου onēménou	ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημέναιν onēménain	ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημένων onēménōn	ὀνημένων onēménōn	ὀνημένων onēménōn
Dative	ὀνημένῳ onēménōi	ὀνημένῃ onēménēi	ὀνημένῳ onēménōi	ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημέναιν onēménain	ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημένοις onēménois	ὀνημέναις onēménais	ὀνημένοις onēménois
Accusative	ὀνήμενον onḗmenon	ὀνημένην onēménēn	ὀνήμενον onḗmenon	ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō	ὀνημένους onēménous	ὀνημένᾱς onēménās	ὀνήμενᾰ onḗmenă
Vocative	ὀνήμενε onḗmene	ὀνημένη onēménē	ὀνήμενον onḗmenon	ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō	ὀνήμενοι onḗmenoi	ὀνήμεναι onḗmenai	ὀνήμενᾰ onḗmenă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ὀνημένως onēménōs			ὀνημενώτερος onēmenṓteros			ὀνημενώτᾰτος onēmenṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Adjective

ὀνήμενος • (onḗmenos) m (feminine ὀνημένη, neuter ὀνήμενον); first/second declension

(of persons) one to whom ὄναιο (ónaio) or ὄναιτο (ónaito) is said, blessed

Inflection

First and second declension of ὀνήμενος; ὀνημένη; ὀνήμενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ὀνήμενος onḗmenos	ὀνημένη onēménē	ὀνήμενον onḗmenon	ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō	ὀνήμενοι onḗmenoi	ὀνήμεναι onḗmenai	ὀνήμενᾰ onḗmenă
Genitive	ὀνημένου onēménou	ὀνημένης onēménēs	ὀνημένου onēménou	ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημέναιν onēménain	ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημένων onēménōn	ὀνημένων onēménōn	ὀνημένων onēménōn
Dative	ὀνημένῳ onēménōi	ὀνημένῃ onēménēi	ὀνημένῳ onēménōi	ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημέναιν onēménain	ὀνημένοιν onēménoin	ὀνημένοις onēménois	ὀνημέναις onēménais	ὀνημένοις onēménois
Accusative	ὀνήμενον onḗmenon	ὀνημένην onēménēn	ὀνήμενον onḗmenon	ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō	ὀνημένους onēménous	ὀνημένᾱς onēménās	ὀνήμενᾰ onḗmenă
Vocative	ὀνήμενε onḗmene	ὀνημένη onēménē	ὀνήμενον onḗmenon	ὀνημένω onēménō	ὀνημένᾱ onēménā	ὀνημένω onēménō	ὀνήμενοι onḗmenoi	ὀνήμεναι onḗmenai	ὀνήμενᾰ onḗmenă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ὀνημένως onēménōs			ὀνημενώτερος onēmenṓteros			ὀνημενώτᾰτος onēmenṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

“ὀνίνημι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press