ὁρμαίνω

Ancient Greek

Etymology

From ὁρμή (hormḗ, “eagerness, struggle, effort”).

Pronunciation

 

Verb

ὁρμαίνω • (hormaínō)

  1. to incite, stir up
  2. to debate, ponder

Conjugation

   Present: ὁρμαίνω
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὁρμαίνω ὁρμαίνεις ὁρμαίνει ὁρμαίνετον ὁρμαίνετον ὁρμαίνομεν ὁρμαίνετε ὁρμαίνουσῐ(ν)
subjunctive ὁρμαίνω ὁρμαίνῃς ὁρμαίνῃ ὁρμαίνητον ὁρμαίνητον ὁρμαίνωμεν ὁρμαίνητε ὁρμαίνωσῐ(ν)
optative ὁρμαίνοιμῐ ὁρμαίνοις ὁρμαίνοι ὁρμαίνοιτον ὁρμαινοίτην ὁρμαίνοιμεν ὁρμαίνοιτε ὁρμαίνοιεν
imperative   ὅρμαινε ὁρμαινέτω ὁρμαίνετον ὁρμαινέτων   ὁρμαίνετε ὁρμαινόντων
active
infinitive ὁρμαίνειν
participle m ὁρμαίνων
f ὁρμαίνουσᾰ
n ὁρμαῖνον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ὥρμαινον
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὥρμαινον ὥρμαινες ὥρμαινε(ν) ὡρμαίνετον ὡρμαινέτην ὡρμαίνομεν ὡρμαίνετε ὥρμαινον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ὅρμαινον (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὅρμαινον ὅρμαινες ὅρμαινε(ν) ὁρμαίνετον ὁρμαινέτην ὁρμαίνομεν ὁρμαίνετε ὅρμαινον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ὥρμηνᾰ
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ὥρμηνᾰ ὥρμηνᾰς ὥρμηνε(ν) ὡρμήνᾰτον ὡρμηνᾰ́την ὡρμήνᾰμεν ὡρμήνᾰτε ὥρμηνᾰν
subjunctive ὁρμήνω ὁρμήνῃς ὁρμήνῃ ὁρμήνητον ὁρμήνητον ὁρμήνωμεν ὁρμήνητε ὁρμήνωσῐ(ν)
optative ὁρμήναιμῐ ὁρμήνειᾰς,
ὁρμήναις 		ὁρμήνειε(ν),
ὁρμήναι 		ὁρμήναιτον ὁρμηναίτην ὁρμήναιμεν ὁρμήναιτε ὁρμήνειᾰν,
ὁρμήναιεν
imperative   ὅρμηνον ὁρμηνᾰ́τω ὁρμήνᾰτον ὁρμηνᾰ́των   ὁρμήνᾰτε ὁρμηνᾰ́ντων
active
infinitive ὁρμῆναι
participle m ὁρμήνᾱς
f ὁρμήνᾱσᾰ
n ὁρμῆνᾰν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.