ὁρμώμενος

Ancient Greek

Pronunciation

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hor.mɔ̌ː.me.nos/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)orˈmo.me.nos/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /orˈmo.me.nos/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /orˈmo.me.nos/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /orˈmo.me.nos/

Participle

ὁρμώμενος • (hormṓmenos) m (feminine ὁρμωμένη, neuter ὁρμώμενον); first/second declension

present mediopassive contracted participle of ὁρμάω (hormáō)

Declension

First and second declension of ὁρμώμενος; ὁρμωμένη; ὁρμώμενον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ὁρμώμενος hormṓmenos	ὁρμωμένη hormōménē	ὁρμώμενον hormṓmenon	ὁρμωμένω hormōménō	ὁρμωμένᾱ hormōménā	ὁρμωμένω hormōménō	ὁρμώμενοι hormṓmenoi	ὁρμώμεναι hormṓmenai	ὁρμώμενᾰ hormṓmenă
Genitive	ὁρμωμένου hormōménou	ὁρμωμένης hormōménēs	ὁρμωμένου hormōménou	ὁρμωμένοιν hormōménoin	ὁρμωμέναιν hormōménain	ὁρμωμένοιν hormōménoin	ὁρμωμένων hormōménōn	ὁρμωμένων hormōménōn	ὁρμωμένων hormōménōn
Dative	ὁρμωμένῳ hormōménōi	ὁρμωμένῃ hormōménēi	ὁρμωμένῳ hormōménōi	ὁρμωμένοιν hormōménoin	ὁρμωμέναιν hormōménain	ὁρμωμένοιν hormōménoin	ὁρμωμένοις hormōménois	ὁρμωμέναις hormōménais	ὁρμωμένοις hormōménois
Accusative	ὁρμώμενον hormṓmenon	ὁρμωμένην hormōménēn	ὁρμώμενον hormṓmenon	ὁρμωμένω hormōménō	ὁρμωμένᾱ hormōménā	ὁρμωμένω hormōménō	ὁρμωμένους hormōménous	ὁρμωμένᾱς hormōménās	ὁρμώμενᾰ hormṓmenă
Vocative	ὁρμώμενε hormṓmene	ὁρμωμένη hormōménē	ὁρμώμενον hormṓmenon	ὁρμωμένω hormōménō	ὁρμωμένᾱ hormōménā	ὁρμωμένω hormōménō	ὁρμώμενοι hormṓmenoi	ὁρμώμεναι hormṓmenai	ὁρμώμενᾰ hormṓmenă
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ὁρμωμένως hormōménōs			ὁρμωμενώτερος hormōmenṓteros			ὁρμωμενώτᾰτος hormōmenṓtătos
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.