Aethalos
See also: aethalos
Latin
Etymology
Borrowed from Ancient Greek Αἴθᾰλος (Aíthălos), from αἴθᾰλος (aíthălos, “smoky flame, thick smoke”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈae̯.tʰa.ɫɔs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈɛː.t̪a.los]
Proper noun
Aethalos m sg (genitive Aethalī); second declension
- a male given name from Ancient Greek
- AD 8, Publius Ovidius Naso (author), Alexander Riese (editor), Ibis in P. Ovidii Nasonis Carmina, volume III: Fasti. Tristia. Ibis. Ex Ponto. Halieutica. Fragmenta., Leipzig: Bernhard Tauchnitz (stereotype edition, 1874), lines 619–624 (page 214):
- Aethalon ut vita spoliavit Isindius hospes, // quem memor a sacris nunc quoque pellit Ion: // utque Melanthea tenebris a caede latentem // prodidit officio luminis ipsa parens: // sic tua coniectis fodiantur pectora telis, // sic, precor, auxiliis impediare tuis.
- AD 8, Publius Ovidius Naso (author), Alexander Riese (editor), Ibis in P. Ovidii Nasonis Carmina, volume III: Fasti. Tristia. Ibis. Ex Ponto. Halieutica. Fragmenta., Leipzig: Bernhard Tauchnitz (stereotype edition, 1874), lines 619–624 (page 214):
Declension
Second-declension noun (Greek-type), singular only.
| singular | |
|---|---|
| nominative | Aethalos |
| genitive | Aethalī |
| dative | Aethalō |
| accusative | Aethalon |
| ablative | Aethalō |
| vocative | Aethale |
References
- Æthălos in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette, page 82/2.