Cicurinus
Latin
Etymology
From cicur (“tame, mild”) + -īnus (“-an”, adjectival derivational suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɪ.kʊˈriː.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃi.kuˈriː.nus]
Noun
Cicurīnus m (genitive Cicurīnī); second declension
- A Roman cognomen — famously held by:
Declension
Second-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | Cicurīnus | Cicurīnī |
genitive | Cicurīnī | Cicurīnōrum |
dative | Cicurīnō | Cicurīnīs |
accusative | Cicurīnum | Cicurīnōs |
ablative | Cicurīnō | Cicurīnīs |
vocative | Cicurīne | Cicurīnī |