Cicurinus
Latin
Etymology
From cicur (“tame, mild”) + -īnus (“-an”, adjectival derivational suffix).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [kɪ.kʊˈriː.nʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [t͡ʃi.kuˈriː.nus]
Noun
Cicurīnus m (genitive Cicurīnī); second declension
- A Roman cognomen — famously held by:
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | Cicurīnus | Cicurīnī |
| genitive | Cicurīnī | Cicurīnōrum |
| dative | Cicurīnō | Cicurīnīs |
| accusative | Cicurīnum | Cicurīnōs |
| ablative | Cicurīnō | Cicurīnīs |
| vocative | Cicurīne | Cicurīnī |