Marcius
See also: március
English
Etymology
From Latin Marcius. See also Mars.
Proper noun
Marcius
- a Roman nomen gentilicium
Translations
a Roman nomen gentile
Latin
Etymology
From Mārcus.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [ˈmaːr.ki.ʊs]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [ˈmar.t͡ʃi.us]
Adjective
Mārcius (feminine Mārcia, neuter Mārcium); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
| singular | plural | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| masculine | feminine | neuter | masculine | feminine | neuter | ||
| nominative | Mārcius | Mārcia | Mārcium | Mārciī | Mārciae | Mārcia | |
| genitive | Mārciī | Mārciae | Mārciī | Mārciōrum | Mārciārum | Mārciōrum | |
| dative | Mārciō | Mārciae | Mārciō | Mārciīs | |||
| accusative | Mārcium | Mārciam | Mārcium | Mārciōs | Mārciās | Mārcia | |
| ablative | Mārciō | Mārciā | Mārciō | Mārciīs | |||
| vocative | Mārcie | Mārcia | Mārcium | Mārciī | Mārciae | Mārcia | |
Proper noun
Mārcius m (genitive Mārciī or Mārcī, feminine Mārcia); second declension
- The name of a Roman gens, famously held by:
- Ancus Marcius (fourth king of Rome)
Declension
Second-declension noun.
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | Mārcius | Mārciī |
| genitive | Mārciī Mārcī1 |
Mārciōrum |
| dative | Mārciō | Mārciīs |
| accusative | Mārcium | Mārciōs |
| ablative | Mārciō | Mārciīs |
| vocative | Mārcī | Mārciī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Derived terms
- Mārcia f
- Mārciānē (“in the manner of Marcius”, adverb)
- Mārciānus (“pertaining to Marcius”, adjective)
References
- “Marcius”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press