Reconstruction:Old Dutch/slitan
Old Dutch
Etymology
From Proto-West Germanic *slītan, from Proto-Germanic *slītaną.
Verb
*slītan
- to tear
Inflection
Conjugation of *slītan (strong class 1)
| infinitive | *slītan | |
|---|---|---|
| indicative | present | past |
| 1st person singular | *slīto, *slīton | *slēt |
| 2nd person singular | *slītis | *sliti |
| 3rd person singular | *slītit | *slēt |
| 1st person plural | *slītun | *sliton |
| 2nd person plural | *slītit | *slitot |
| 3rd person plural | *slītunt | *sliton |
| subjunctive | present | past |
| 1st person singular | *slīte | *sliti |
| 2nd person singular | *slītis | *sliti |
| 3rd person singular | *slīte | *sliti |
| 1st person plural | *slītin | *slitin |
| 2nd person plural | *slītit | *slitit |
| 3rd person plural | *slītin | *slitin |
| imperative | present | |
| singular | *slīt | |
| plural | *slītet | |
| participle | present | past |
| *slītandi | *slitan, *gislitan | |