Westsaxonia
Latin
Etymology
Westsaxō + -ia
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): [wɛs(t).sakˈsoː.ni.a]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): [west̪.sakˈsɔː.ni.a]
Proper noun
Westsaxōnia f sg (genitive Westsaxōniae); first declension
- (Medieval Latin, England) Wessex
- c. 1340, John of Glastonbury, Cronica sive Antiquitates Glastoniensis Ecclesie; republished as David Townsend, transl., edited by James P. Carley, The Chronicle of Glastonbury Abbey […], 1985, →ISBN, page 80:
- Cerdicus autem postquam regnauerat in Westsaxonia quindecim annis moritur et successit ei Kinricus filius suus viginti septem annis regnaturus.
- After Cerdic had reigned in Wessex for fifteen years he died, and his son Cynric, who reigned for twenty-seven years, succeeded him.
Declension
First-declension noun, singular only.
| singular | |
|---|---|
| nominative | Westsaxōnia |
| genitive | Westsaxōniae |
| dative | Westsaxōniae |
| accusative | Westsaxōniam |
| ablative | Westsaxōniā |
| vocative | Westsaxōnia |
References
- R. E. Latham, D. R. Howlett, & R. K. Ashdowne, editors (1975–2013), “Westsaxonia”, in Dictionary of Medieval Latin from British Sources[1], London: Oxford University Press for the British Academy, →ISBN, →OCLC