aanbruisen

Dutch

Alternative forms

  • aanbruischen (obsolete)

Etymology

Compound of aan +‎ bruisen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌbrœy̯.sə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧brui‧sen

Verb

aanbruisen

  1. (intransitive, usually of bodies of water or ships) to approach, arrive or collide while foaming
    • 1962, B.A. van Groningen, “Humoristische bucoliek”, in De Gids, volume 125, page 216:
      Verlaat de blauwe zee, die aanbruist tegen 't land.
      Abandon the blue sea, that hits the land while frothing.

Conjugation

Conjugation of aanbruisen (weak, separable)
infinitive aanbruisen
past singular bruiste aan
past participle aangebruist
infinitive aanbruisen
gerund aanbruisen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular bruis aan bruiste aan aanbruis aanbruiste
2nd person sing. (jij) bruist aan, bruis aan2 bruiste aan aanbruist aanbruiste
2nd person sing. (u) bruist aan bruiste aan aanbruist aanbruiste
2nd person sing. (gij) bruist aan bruiste aan aanbruist aanbruiste
3rd person singular bruist aan bruiste aan aanbruist aanbruiste
plural bruisen aan bruisten aan aanbruisen aanbruisten
subjunctive sing.1 bruise aan bruiste aan aanbruise aanbruiste
subjunctive plur.1 bruisen aan bruisten aan aanbruisen aanbruisten
imperative sing. bruis aan
imperative plur.1 bruist aan
participles aanbruisend aangebruist
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.