aanbrullen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ brullen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌbrʏ.lə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧brul‧len

Verb

aanbrullen

  1. (transitive) to shout at
  2. (intransitive) to arrive or approach while shouting or otherwise making loud noises (e.g. from an engine)

Conjugation

Conjugation of aanbrullen (weak, separable)
infinitive aanbrullen
past singular brulde aan
past participle aangebruld
infinitive aanbrullen
gerund aanbrullen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular brul aan brulde aan aanbrul aanbrulde
2nd person sing. (jij) brult aan, brul aan2 brulde aan aanbrult aanbrulde
2nd person sing. (u) brult aan brulde aan aanbrult aanbrulde
2nd person sing. (gij) brult aan brulde aan aanbrult aanbrulde
3rd person singular brult aan brulde aan aanbrult aanbrulde
plural brullen aan brulden aan aanbrullen aanbrulden
subjunctive sing.1 brulle aan brulde aan aanbrulle aanbrulde
subjunctive plur.1 brullen aan brulden aan aanbrullen aanbrulden
imperative sing. brul aan
imperative plur.1 brult aan
participles aanbrullend aangebruld
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.