aandringen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aendringen. Equivalent to aan +‎ dringen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌdrɪŋə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧drin‧gen

Verb

aandringen

  1. (intransitive) to insist, to press on
  2. (intransitive, obsolete) to advance, to press on

Conjugation

Conjugation of aandringen (strong class 3a, separable)
infinitive aandringen
past singular drong aan
past participle aangedrongen
infinitive aandringen
gerund aandringen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular dring aan drong aan aandring aandrong
2nd person sing. (jij) dringt aan, dring aan2 drong aan aandringt aandrong
2nd person sing. (u) dringt aan drong aan aandringt aandrong
2nd person sing. (gij) dringt aan drongt aan aandringt aandrongt
3rd person singular dringt aan drong aan aandringt aandrong
plural dringen aan drongen aan aandringen aandrongen
subjunctive sing.1 dringe aan dronge aan aandringe aandronge
subjunctive plur.1 dringen aan drongen aan aandringen aandrongen
imperative sing. dring aan
imperative plur.1 dringt aan
participles aandringend aangedrongen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.