aandurven

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ durven.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌdʏr.və(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧dur‧ven

Verb

aandurven

  1. to dare; to venture
  2. to toe the line (clarification of this definition is needed)

Conjugation

Conjugation of aandurven (weak, separable)
infinitive aandurven
past singular durfde aan
past participle aangedurfd
infinitive aandurven
gerund aandurven n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular durf aan durfde aan aandurf aandurfde
2nd person sing. (jij) durft aan, durf aan2 durfde aan aandurft aandurfde
2nd person sing. (u) durft aan durfde aan aandurft aandurfde
2nd person sing. (gij) durft aan durfde aan aandurft aandurfde
3rd person singular durft aan durfde aan aandurft aandurfde
plural durven aan durfden aan aandurven aandurfden
subjunctive sing.1 durve aan durfde aan aandurve aandurfde
subjunctive plur.1 durven aan durfden aan aandurven aandurfden
imperative sing. durf aan
imperative plur.1 durft aan
participles aandurvend aangedurfd
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.