aangrinniken

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ grinniken.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌɣrɪ.nə.kə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧grin‧ni‧ken

Verb

aangrinniken

  1. (transitive, rare) to giggle at (someone) (often implying mockery)

Conjugation

Conjugation of aangrinniken (weak, separable)
infinitive aangrinniken
past singular grinnikte aan
past participle aangegrinnikt
infinitive aangrinniken
gerund aangrinniken n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular grinnik aan grinnikte aan aangrinnik aangrinnikte
2nd person sing. (jij) grinnikt aan, grinnik aan2 grinnikte aan aangrinnikt aangrinnikte
2nd person sing. (u) grinnikt aan grinnikte aan aangrinnikt aangrinnikte
2nd person sing. (gij) grinnikt aan grinnikte aan aangrinnikt aangrinnikte
3rd person singular grinnikt aan grinnikte aan aangrinnikt aangrinnikte
plural grinniken aan grinnikten aan aangrinniken aangrinnikten
subjunctive sing.1 grinnike aan grinnikte aan aangrinnike aangrinnikte
subjunctive plur.1 grinniken aan grinnikten aan aangrinniken aangrinnikten
imperative sing. grinnik aan
imperative plur.1 grinnikt aan
participles aangrinnikend aangegrinnikt
1) Archaic. 2) In case of inversion.
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.