aanhangen

Dutch

Etymology

From aan +‎ hangen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌɦɑŋə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧han‧gen

Verb

aanhangen

  1. (transitive) to adhere to (an idea or philosophy)

Conjugation

Conjugation of aanhangen (strong class 7, separable)
infinitive aanhangen
past singular hing aan
past participle aangehangen
infinitive aanhangen
gerund aanhangen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular hang aan hing aan aanhang aanhing
2nd person sing. (jij) hangt aan, hang aan2 hing aan aanhangt aanhing
2nd person sing. (u) hangt aan hing aan aanhangt aanhing
2nd person sing. (gij) hangt aan hingt aan aanhangt aanhingt
3rd person singular hangt aan hing aan aanhangt aanhing
plural hangen aan hingen aan aanhangen aanhingen
subjunctive sing.1 hange aan hinge aan aanhange aanhinge
subjunctive plur.1 hangen aan hingen aan aanhangen aanhingen
imperative sing. hang aan
imperative plur.1 hangt aan
participles aanhangend aangehangen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.