aanlijnen

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ lijn +‎ -en.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnˌlɛi̯.nə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧lij‧nen

Verb

aanlijnen

  1. (transitive) to leash, to secure with a leash, to put a leash on

Conjugation

Conjugation of aanlijnen (weak, separable)
infinitive aanlijnen
past singular lijnde aan
past participle aangelijnd
infinitive aanlijnen
gerund aanlijnen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular lijn aan lijnde aan aanlijn aanlijnde
2nd person sing. (jij) lijnt aan, lijn aan2 lijnde aan aanlijnt aanlijnde
2nd person sing. (u) lijnt aan lijnde aan aanlijnt aanlijnde
2nd person sing. (gij) lijnt aan lijnde aan aanlijnt aanlijnde
3rd person singular lijnt aan lijnde aan aanlijnt aanlijnde
plural lijnen aan lijnden aan aanlijnen aanlijnden
subjunctive sing.1 lijne aan lijnde aan aanlijne aanlijnde
subjunctive plur.1 lijnen aan lijnden aan aanlijnen aanlijnden
imperative sing. lijn aan
imperative plur.1 lijnt aan
participles aanlijnend aangelijnd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

  • aanlijngebod
  • aanlijning
This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.