aanpappen

Dutch

Etymology

From aan +‎ pappen.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːmˌpɑpə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧pap‧pen

Verb

aanpappen

  1. (intransitive, informal) to make conversation, to start a conversation, to get in touch

Conjugation

Conjugation of aanpappen (weak, separable)
infinitive aanpappen
past singular papte aan
past participle aangepapt
infinitive aanpappen
gerund aanpappen n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular pap aan papte aan aanpap aanpapte
2nd person sing. (jij) papt aan, pap aan2 papte aan aanpapt aanpapte
2nd person sing. (u) papt aan papte aan aanpapt aanpapte
2nd person sing. (gij) papt aan papte aan aanpapt aanpapte
3rd person singular papt aan papte aan aanpapt aanpapte
plural pappen aan papten aan aanpappen aanpapten
subjunctive sing.1 pappe aan papte aan aanpappe aanpapte
subjunctive plur.1 pappen aan papten aan aanpappen aanpapten
imperative sing. pap aan
imperative plur.1 papt aan
participles aanpappend aangepapt
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.