aanplanten

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ planten.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːmˌplɑn.tə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧plan‧ten

Verb

aanplanten

  1. (transitive) to plant (with connotation of considerable size, considerable quantity, replenishment or expansion)

Conjugation

Conjugation of aanplanten (weak, separable)
infinitive aanplanten
past singular plantte aan
past participle aangeplant
infinitive aanplanten
gerund aanplanten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular plant aan plantte aan aanplant aanplantte
2nd person sing. (jij) plant aan plantte aan aanplant aanplantte
2nd person sing. (u) plant aan plantte aan aanplant aanplantte
2nd person sing. (gij) plant aan plantte aan aanplant aanplantte
3rd person singular plant aan plantte aan aanplant aanplantte
plural planten aan plantten aan aanplanten aanplantten
subjunctive sing.1 plante aan plantte aan aanplante aanplantte
subjunctive plur.1 planten aan plantten aan aanplanten aanplantten
imperative sing. plant aan
imperative plur.1 plant aan
participles aanplantend aangeplant
1) Archaic.

Derived terms

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.