aanrichten

Dutch

Etymology

From aan +‎ richten.

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈaːnrɪxtə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: aan‧rich‧ten

Verb

aanrichten

  1. (transitive, with negative connotations) to cause, to inflict, to wreak
  2. (transitive) to prepare, to cause

Conjugation

Conjugation of aanrichten (weak, separable)
infinitive aanrichten
past singular richtte aan
past participle aangericht
infinitive aanrichten
gerund aanrichten n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular richt aan richtte aan aanricht aanrichtte
2nd person sing. (jij) richt aan richtte aan aanricht aanrichtte
2nd person sing. (u) richt aan richtte aan aanricht aanrichtte
2nd person sing. (gij) richt aan richtte aan aanricht aanrichtte
3rd person singular richt aan richtte aan aanricht aanrichtte
plural richten aan richtten aan aanrichten aanrichtten
subjunctive sing.1 richte aan richtte aan aanrichte aanrichtte
subjunctive plur.1 richten aan richtten aan aanrichten aanrichtten
imperative sing. richt aan
imperative plur.1 richt aan
participles aanrichtend aangericht
1) Archaic.

Derived terms

  • aanrichter
  • aanrichting

Anagrams

This article is issued from Wiktionary. The text is available under Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0 unless otherwise noted. Additional terms may apply for the media files.